Karkar Island

Vandaag komt een vriend van Charles Mathew (de bewaker) ons ophalen. Hij gaat met ons mee naar Ohu Butterly Habitat. We hoeven alleen maar zijn vervoer te betalen. Er zijn nog steeds aardige mensen zo zie je maar. Hij is niet echt spraakzaam maar dat hoeft ook niet met zo'n mooie omgeving. Hij regelt een open truck en we nemen de weg richting binnenland. We worden bij de 'Medo' drop-off afgezet en vanaf hier is het nog 5 km wandelen naar de vlindertuin. En ook vandaag is het 35 graden, na 5 minuten zijn we weer helemaal nat. Maar wat is het hier mooi. Het is een aardige klim omhoog. We hebben dan ook een prachtig uitzicht op de bergen en de zee waar je Madang in de verte ziet liggen. We zien huisjes langs de weg en iedereen hangt er maar wat omheen. Echt niemand hier doet iets. We steken 2 stroompjes over en dan zien we dat ze cacao aan het branden zijn. En dan eindelijk zijn we er want het omhoog lopen valt toch niet echt mee in deze warmte. We rusten eerst even uit en dan lopen we een stuk naar beneden de wildernis in. We zien wel een aantal vlinders maar niet echt veel. Het is niet echt de juiste tijd, dat is augustus. En foto's maken valt ook niet mee want ze blijven natuurlijk niet lang genoeg zitten. Maar de PNG's beroemde birdwing vlinder hebben we gezien. En dan moeten we weer dezelfde weg terug. Maar gelukkig gaat ie nu naar beneden want de zon staat hoog boven ons bolletje. En dan is het weer wachten op vervoer. En wat doe je als je 1,5 liter water op is en je hebt dorst. Dan neem je een kokosnoot. Daar zit echt veel water in en stilt ook nog eens de honger. Wat zijn die lekker. Niet zo'n droge muk als in Nederland. En dan stopt er een pick-up. Daar mogen we mee mee. We kruipen er achterin en zitten op het randje. Want dan kan er natuurlijk meer in en meegenomen worden. In Nederland zou het echt niet kunnen, echt veilig is het eigenlijk ook niet. Maar zo is het vervoer hier nu eenmaal. Terug bij de guesthouse bedanken we hem en geven een kleine fooi. Ze zijn nog steeds voor de deur met de weg bezig. Jan, collega van me, ik zal je uitleggen hoe hier de wegen zijn. De meeste zijn redelijk maar soms zitten er ook grote gaten in. Ze hebben nu al voor de 2e keer de weg opgehoogd met een soort klei. De hele grote stenen halen ze met de hand eruit. Dan komt er een wals die het plat maakt. Dat doen ze een aantal keer. En dan laten ze het een aantal dagen liggen zodat de auto's het inrijden en dan beginnen ze weer opnieuw. Als ze het hoog genoeg vinden doen ze er een teerlaag overheen en daarover komen kiezels die net zo groot zijn als een 1 euro munt, als ze al niet groter zijn. En die moeten de auto's er zelf inrijden. Je begrijpt dus wel dat er geen 1 voorruit nog heel is hier. Verder is er geen straatverlichting en ook geen stoplichten. Dus problemen met een greenzone hebben ze niet!! Ik zit onder de veranda en kijk het allemaal op mijn gemak af. En dan krijg ik ook nog van een vriendelijk vrouwtje (waar ik eerder ook al cocoszeep van kreeg) komkommer, ananas, bananen en zelf ijs. Heerlijk, ik word hier echt verwend. Maar dan is het tijd om inkopen te doen want het is alweer einde van de dag en we gaan weer koken. Dat is hier wel een geluk. Bij deze guesthouse is een keuken die je mag gebruiken en dat bespaard ons een hoop geld. Het is vandaag vrijdag en Agnes, die we in de guesthouse hebben ontmoet neemt ons mee naar haar eiland. Dat is Krangket Island. Het is 1 van de grotere eilanden voor Madang. We nemen een Banana boot en stappen op Krangket uit. Ze laat ons haar huis zien. Het is een leuk klein huisje met uitzicht op zee en Madang. Het eiland is niet breed maar lang. Aan de andere kant ligt een lodge. En daar lopen we heen. Het is een uurtje wandelen. Hier is het erg rustig en de mensen zijn vriendelijk. Er is een pad aangelegd en daar langs staan de huizen. Het zijn best mooie huizen en allemaal gemaakt van materiaal uit de bush. Hier wonen veel mensen die in de stad werken en hier een huis huren. Het is een mooi eiland. We zien kinderen in de rivier, die naar het meer in het eiland loopt, spelen. Hier is het echt genieten. Later nemen we het bootje weer terug en kopen wat op de vismarkt voor het avondeten. Net als we klaar zijn met koken en de afwas valt de stroom uit. Een blackout noemen ze dat hier. En dat gebeurt nogal vaak. Maar dan is het ook echt donker. We gaan maar buiten zitten want binnen is het donker en veel te warm zonder fan. We ontmoeten andere reizigers. Dat is voor het eerst want die zie je hier niet vaak. Ook hun zeggen dat het land niet echt op toeristen is ingesteld. Maar ontmoet je de juiste personen dan doen ze echt alles voor je. En dat is ook onze ervaring. Dan wordt het tijd om onze tas voor morgen in te gaan pakken. De grote tas laten we in de guesthouse en we nemen de kleine mee. Dit is makkelijker met reizen en er kan dan ook niets gejat worden, want je weet hier maar nooit.
Vandaag vertrekken we voor 2 nachten naar Karkar Island. Karkar is 1 van de meest vruchtbaarste plekken van het land. En de meest productieve copra (zoals hun het zeggen is dit een kokosnoot die niet meer aan de boom hangt) plantages van de wereld. De vulkaan op het eiland had een uitbarsting in 1974 en de laatste in 1979. We staan op tijd op want het plan is om om half 9 een busje te nemen naar Kubugam. En vanuit daar een boot naar Kinim op Karkar. Maar we staan klaar en dan wordt er gezegd dat de lodge eigenaar heeft gebeld en dat het beter is om in de middag te varen. Hier ben ik niet echt blij om omdat je hier juist zo vroeg mogelijk vervoer moet regelen. Maar goed, er zit niets anders op. Nu is het de bedoeling om rond 11 uur een busje te nemen. Dat proberen we, maar degene die rechtstreeks gaat zit mutje vol en dan bedoel ik ook echt vol. Dus we moeten terug naar de guesthouse en vanuit daar gaan ze een busje regelen die ons als eerste op komt halen zodat we zeker plek hebben. Maar daar moet je wel heel veel geduld voor hebben. Heeeeeel veeeeeel geduld. Ze komen pas rond kwart over 2. Deze gaat gelukkig wel rechtstreeks zonder tussenstops. De busrit duurt ongeveer een uur en er zitten echt veel en grote gaten in de weg. En dan een boot. Tja, de meeste zijn natuurlijk al weg. En degene die de eigenaar van de lodge heeft aanbevolen (familie natuurlijk) zijn nergens te zien. Maar we hebben aardige mensen op de boot en familie van ze heeft ook een boot en hun moeten er ook heen. Dus we stappen in en hij is ook nog goedkoper. Het is een kruising van een Banana boot en een speedboat. Het is hier echt super mooi. We moeten op de bodem gaan zitten tussen de bagage en dan varen we langs de kant. Huh, het eiland ligt toch aan de overkant. Maar er moet natuurlijk eerst gestopt worden voor bier. Dat is hier levensbehoefte nr 1 naast de betelnut. En dan gaan we eindelijk. Maar de zee of oceaan of wat dan ook is echt ruig. Dus prettig is het niet. Je butst echt alle kanten uit. Ik zie veel vliegende vissen, echt prachtig om te zien. Maar wij vliegen zowat ook en als ik dan ook witte schuimkragen op de golven zie ben ik minder blij. Ik zit er nog over te denken om mijn veters los te maken want dan kan ik sneller mijn schoenen uittrekken als we omslaan. Want aan veiligheid doen ze hier niet. Er is geen lifejacket, radio of wat dan ook aan boord. Alles is op eigen risico. Maar gewoon niet aan denken en ik maak mijn veters ook niet los. Pffff en dan zie ik land. Eindelijk!!!!! Maar helaas dat is alleen een plas pauze want dat bier moet er natuurlijk uit. Hmmmm, hier wordt de zee nog ruiger. En onze kapitein kijkt raar uit zijn ogen. Ik weet niet of het de betelnut is of de drank maar hij ziet eruit als een zombie. En hij zegt dat we moeten opschieten omdat het snel donker wordt. Nou, gas open dan en varen met die boot!!! Na ongeveer 2 uur varen zijn we er eindelijk. Wat ben ik blij en voor Mark had het ook niet veel langer hoeven duren want die werd zelfs al een beetje misselijk. 1 van de jongens loopt wel mee naar de Tugu Tugu lodge want het vervoer dat de eigenaar van de lodge zou regelen is ook nergens te zien. We lopen maar moeten echt opschieten want het is al bijna donker. En dan is er een auto. Hij zegt tegen Mark dat hij van de lodge is en ons wel brengt. We zitten ongeveer nog geen 10 minuten in de truck en dan zijn we er. Maar hij wil hier per persoon €12,00 voor. Ruim €24,00 voor zo'n klein stukje. Dat betaal je ongeveer voor Madang naar Mt Hagen! Is ie gek!!!! Nu wordt ik dus weer heel erg kwaad. En dan bedoel ik ook echt kwaad. Ik zeg tegen de eigenaar van de lodge dat het zijn schuld is. Als we 's morgens hadden gereisd dan waren we hier gekomen bij daglicht en hadden we kunnen wandelen. Maar ze blijven volhouden. Ik betaal €12,00 voor 2 en ze krijgen geen cent meer. Ze zijn hier gek. Ik loop heel kwaad en schreeuwend weg. Van de lodge zien we niet veel want het is donker. We krijgen een kamer en de wc is buiten ergens wat een donker hokje is. En de douch zijn 2 emmers met water. Om half 9 gaat het licht uit want de benzine van de generator is op. Dus gaan we maar naar bed en kijken wat ons morgen zal brengen. De dag begint erg vroeg. Zo gauw het licht wordt zijn we wakker. We ontbijten wat en gaan lopen. Het plan is om erachter te komen hoe lang het lopen is naar de bootjes. Want die willen we morgen zeker niet missen en blijkbaar gaan ze tussen 8 en 9 uur. Het is best een lange wandeling. Het blijkt 10 km te zijn en doen er 1,5 uur over. Het is wel een erg mooie wandeling en we komen heel veel kerken tegen waar volop gezongen en gedanst wordt. Hier zijn echt heel veel vriendelijke mensen die naar je zwaaien en naar je toe komen lopen. Eilandbewoners zijn toch wel de vriendelijkste die we tot nu tot tegen zijn gekomen. Bij het water komen we de kapitein en zijn vrienden weer tegen. We maken meteen een afspraak voor morgen en hij kijkt ook een stuk frisser uit zijn ogen! We krijgen van mensen te horen dat vervoer hier rond de €2,00 is. Maar we lopen gewoon terug want het is hier echt prachtig. Het hele eiland is groen alleen de vulkaan hangt bijna altijd in de wolken. Het eiland is ook in 2e gedeeld. En er zijn ook 2 verschillende talen. En als het aan de ene kant warm en droog is is het aan de andere kant regenachtig. Pfff het begint weer erg warm te worden. We nuttigen nog een cocosnoot en puffen op de veranda uit. De lodge heeft een prachtige tuin. Dan gaan we naar het strand. En dat is een heel leuk strandje. Het eerste witte strand in PNG voor ons. Hij is wel ruig en zeker niet koud. Hier relaxen we even. Het is hier ook een stuk aangenamer met die wind. Rond half 5 lopen we weer terug. Het is trouwens een prachtige wandeling door de natuur. Het is zo jammer dat het hier zo snel donker is. De vrouw des huize kookt voor ons. Wat erg goed smaakt en helemaal niet duur is. Het is ook een heel lief vrouwtje. We praten nog met de eigenaar en hij gaf toe dat ik terecht boos was. Het was niet zijn bedoeling geweest dat het zo'n duur ritje zou worden. En hij beloofd geen zaken meer te doen met deze mensen. We krijgen van alles van hem. Heerlijk fruit (sterfruit en bananen), ook om morgen mee te nemen. En het licht gaat zelfs pas uit rond half 10. En dan is het dus weer tijd om naar bed te gaan want zodra het licht is staan we weer op. De hele nacht heeft het geonweerd en hard geregend. Tjeetje wat kan het er hier tekeer gaan. Het was ook nog eens bloedheet. Want zonder stroom heb je natuurlijk ook geen fan. Trouwens de lodge is gemaakt van alleen maar materiaal uit de wildernis. Echt heel mooi. Maar ik heb geen oog dicht gedaan. En helaas als we om kwart voor 6 opstaan regent het nog steeds. We ontbijten en de eigenaar is ook wakker om ons uit te zwaaien. Het miezert nog wat. Hij zegt dat er geen boten vertrekken dan. Nou, daar gaan we niet naar luisteren want ik heb zelf de afspraak gemaakt dus daar vertrouw ik op. We trekken een poncho aan en beginnen aan de 10 km. Of je nu nat wordt van de zweet of regen maakt hier ook niets meer uit. Het is nu een lange saaie wandeling want er zijn niet veel mensen op de been. En als we er bijna zijn zien we een riviertje op ons pad. Hey!!!! Dat was er gisteren niet. Tjeetje het heeft echt veel geregend, er is gewoon een rivier ontstaan. En dan zet ik een stap in de modder, denk ik. Het is wel modder maar mijn enkels zie ik ook niet meer. Shit, mijn schoenen zijn gezegend. Hmmmmmm, en nu. Er zijn een paar locals die meteen te hulp schieten. Ik moet meer langs de kant lopen, maar daar is het net zo erg en we moeten het water nog over. Maar ze gaan boomstammen zoeken zodat wij eroverheen kunnen lopen. Wat lief, zonder erover na te denken schieten ze te hulp. En op dat moment komt er een jeep. Wat een toeval het zijn onze vrienden van de boot. Ze stoppen naast ons en we kunnen in de auto springen. We bedanken de mensen en we zijn gered. Bij de zee moeten we onze schoenen echt zuiver maken want ik kan niet meer zien of het wel schoenen zijn. En natuurlijk gaat de boot. Precies op tijd. En het is ook nog opgehouden met regenen. Maar ze zeggen dat de zee erg ruig is en kijken moeilijk. O jee, dat wordt nog wat. We halen nog wat mensen op en beginnen aan de overtocht. En inderdaad de golven zijn hoog. Heel hoog. Maar toch hebben we er minder last van dan de heen weg. Denk dat we er inmiddels aangewend zijn. Ik word nu wel helemaal nat maar ach dat was ik al. En dan zijn we er weer, zelfs de kapitein is er blij om. Blijkbaar kun je in de maand januari zelfs niet meer met de boot op en neer omdat de zee dan te gevaarlijk is. Maar nu heeft de kapitein het weer goed gedaan. Nu moeten we weer een busje zien te krijgen naar Madang. En blijkbaar valt dat op maandag ook niet mee. Wanneer eigenlijk wel??? We staan een half uur en als er al een PMV voorbij komt zit hij mutje vol. Ze zeggen tegen me dat het geen nut heeft om andere auto's tegen te houden want die nemen geen mensen mee. En lopen is geen optie want het is ruim 40 km en gevaarlijk. Maar ik begin er aardig genoeg van te krijgen. En de eerste de beste die ik zie ga ik tegen houden. En het lukt me ook nog! We stappen in en worden zelfs helemaal bij de guesthouse afgezet. Helemaal gratis. Wat een geluk weer. Iedereen is weer blij ons te zien. Begin me al thuis te voelen met de vriendelijke mensen en de rare vleermuizen in de bomen. En dan gaan we eerst douchen want dat is wel nodig. En dan gaan we natuurlijk weer inkopen doen voor het eten wat we weer gaan bereiden. Vandaag slapen we tot 8 uur uit. Daarna gaan we naar air Niugini om zeker te zijn of alle vluchten nog wel gaan. Nou, trek daar ook maar weer een dag voor uit. Tjeetje wat werken die langzaam. Daarna besluiten we om weer naar Krangket Island te gaan want het is hier veel te warm. We nemen weer de Banana boat. Deze gaat een stuk langzamer maar heeft wel bankjes om op te zitten, want mijn kont voel ik nog van op de bodem zitten van de andere boot. Hier lopen we verkeerd, hoe is het mogelijk op een eiland. En er komt een man en vraagt of alles goed is. Ik zeg dat we een beetje rondlopen en vraag of we hier mogen blijven omdat het hier aan het water lekker zitten is. Geen probleem. Even later komt hij met 2 stoelen en vraagt of we nog iets nodig hebben. Nee hoor, we genieten van de plaats en uitzicht en dan komt hij met cocosnoten. Ik begin met hem te praten. Vertel hem over Nederland en hij over het eiland. Hier hebben de soldaten uitgerust of hersteld. Later hebben er Amerikanen gezeten die alles hadden volgebouwd en er lagen toen veel schepen. Toen ze weg gingen hebben ze alles verbrand en een rotzooi achtergelaten. Er is toen voor hun niets achtergebleven. Nu is het een mooi eiland. Hij heeft hier grond en een paar huizen die hij verhuurd. We krijgen later ook nog ananas en koud water. Het water weten we niet zeker of we dat wel moeten drinken maar ach waarom ook niet. We drinken hier ook het kraanwater want het kopen van water werd echt te duur. En dan bedanken we hem voor de gastvrijheid. Het is hier echt prachtig en wat een vriendelijkheid. We nemen de boot terug. Doen de laatste inkopen en dan moeten we de tas klaarmaken voor morgen. We gaan proberen een vroege bus naar Goroka te regelen. Wat zullen we het hier ook weer missen. Het was een geweldige guesthouse met erg vriendelijke mensen. Madang heeft prachtige eilandjes en die altijd gekke vleermuizen die rondvliegen. We hebben hier genoten. We praten nog wat met de bewaker Charles Mathew. Ook hij heeft ons geholpen en had altijd zin in een praatje. We zijn benieuwd wat Goroka gaat brengen. Maar nu eerst een goede nachtrust.