Het begin

Zondag 22 mei 2011 begint voor ons heel erg vroeg. Vandaag gaan ons mam en ik naar Madagascar. Madagascar is het vierde grootste eiland ter wereld en wordt ook wel het Rode Eiland genoemd. Vanwege de rode aarde. Na 23 lange uren van reizen zijn we eindelijk op de plaats van bestemming. Het avontuur kan beginnen. We overnachten in de hoofdstad Antananarivo. Veel zien we er niet van want het is nacht als we aankomen en ‘s morgens stellen we ons voor aan de groep bij een gezamenlijk ontbijtje.
Het zal wel erg wennen worden om in een groep te reizen. Het voordeel zal zijn dat je niet afhankelijk bent van het openbaar vervoer maar of je ook meer ziet en sneller bent vraag ik me nu al af....
Rond 11 uur rijden we eindelijk richting Ambatolampy. We rijden door prachtige landschappen en nu weten we ook waarom dit het Rode Eiland genoemd wordt. De aarde heeft hier een prachtige rode kleur. Wat men ook van Madagascar zegt is dat het klein Azie en klein Afrika is. Klein Afrika omdat de dieren hier een stuk kleiner zijn dan de dieren op het vaste land. En Azie omdat dit heel duidelijk is te zien aan de hoeveelheid rijstvelden die ze hier hebben. Ook de bevolking is hier een mengeling van Aziatisch en Afrikaanse rassen. Maar de franse invloeden zie je hier en daar toch ook nog sterk terugkomen. En wel vooral in de ontbijtjes. Omdat de wegen hier best goed zijn (ik moet natuurlijk niet te vroeg juichen) zijn we al snel in Ambatolampy. Hier maken ze echt van alles van aluminium, en krijgen we te zien hoe ze pannen en potten maken. Het zijn wel de potten die wij niet meer mogen gebruiken vanwege de gezondheid maar hier worden ze nog massaal met de hand gemaakt. Je neemt een reeds bestaande pan. Dat vul je met (speciaal) zand draait hem om, dan komt er een vierkante bak omheen die je ook vult met zand. 2 holle buizen erin. Stevig aanstampen. De helft van de vierkante bak eraf. De pan eruit, vierkante bak terug en dan vloeibare aluminium erin gieten. Afkoelen en klaar is je pan. Ik doe het ze zeker niet na en ik ben bang dat zij het ook niet tot z'n pensioen doen want echt gezond is het zeker niet. We rijden door naar Antsirabe. Dit plaatsje was in de koloniale tijden een luxe kuuroord met natuurlijke warmwaterbaden. Wat je hier ook erg veel ziet zijn de "pousse-pousse". De Chinezen namen de riksja mee naar Madagascar, en in Antsirabe kun je die looptaxi dus overal nemen. Maar dat alles gaan we morgen bekijken. Eerst naar ons guesthouse van " Stichting Madalief". Hier zullen we de nacht doorbrengen en de opbrengst gaat naar de weeskinderen die we ook wederom morgen zullen bezoeken. We worden gastvrij ontvangen door de Nederlandse eigenaresse. Het ligt echt prachtig en de kamers zijn net zo mooi. Na een heerlijk diner gaan we vroeg naar bed want hier is het dus om 6 uur donker en dan bedoel ik ook echt donker. Ze hebben hier geen 1 lantaarn en aangezien we wat afgelegen liggen kunnen we dus niet anders. Vandaag worden we voor een paar uur in het stadje Antsirabe gedropt. Hier maak ik dan ook gretig gebruik van. Eindelijk kunnen we ons tussen de lokals voegen. Iedere naam van de stad heeft trouwens een betekenis. Dit betekend zout omdat hier in de omgeving veel zout is gevonden. We zien de lokale markt met alle mooie taferelen en een kerk. Verder kom ik er al snel achter dat ze erg weinig toeristen gewend zijn. Je kunt hier in het land niet pinnen en als je geluk hebt kan het wel met visa, voor de rest zie je geen internetcafe's of ze zijn gewoon dicht. Als je hier met bv 5 man ergens gaat drinken hebben ze meestal niet genoeg voor iedereen. Maar de bevolking is echt super vriendelijk en zeker niet opdringerig. Kinderen vinden het prachtig als je ze op de foto zet. Verder pakken we natuurlijk de pousse-pousse naar een mineralen winkeltje en zijn net op tijd weer terug bij de bus. Op naar het volgende plaatsje "Ambositra" En dit betekend: Daar waar men gecastreerd wordt. Het heeft te maken met de geschiedenis. 2 stammen voerden een strijd en niet alleen de hoofden werden er afgesneden maar de mannen werden dus van hun mannelijkheid beroofd !!!. Maar voordat we daar aankomen lopen we nog een stukje en zien we sawa's (rijstvelden) en veel zeboes (zebu, bultrund). Ook zien we een aantal graven. De overledenen spelen hier dan ook nog een belangrijke rol. En ze zeggen wel eens dat de Malagassiers dansen met de lijken. Dat klinkt luguber dan dat het is. De familietombe wordt geopend en onder veel dans,gelach en gehuil worden de voorouders verzorgd om vervolgens in schone doeken herbegraven te worden. Dit feest kan dagen duren en er worden natuurlijk offers gedaan. Als we in Ambositra komen gaan we eerst bij het weeshuis aan. Hier blijkt dat het stadje zijn naam niet meer eer aandoet. Het weeshuis trekt zich het lot van kansarme kinderen aan en brengt verwaarloosde kinderen onder bij families en helpt alleenstaande moeders en hun kinderen aan onderdak, medische hulp en scholing. Echt prachtig wat ze hier doen. Ze hebben ondertussen 52 kinderen. Op naar het hotel en deze heeft zeer mooie kamers met veel houtsnijwerk.Het dorpje staat trouwens ook bekend om de houtsnijwerken. Snel onze spullen droppen want we mogen vanavond doen wat we willen. En aangezien het nog maar een uurtje licht is gaan we (een zeer select gezelschap) het dorpje in. We lopen wat rond en hebben al snel een zwerm kinderen achter ons aan. We lopen naar de kerk maar die blijkt dicht. Ach geen probleem, ze halen gewoon even de koster. De kerk gaat open en het licht wordt aangedaan. Echt super. En nu een eettent zoeken. Best lastig in het donker. Maar het lukt en we nemen een steak a la Zebu en een toetje. Het was heerlijk en dat voor nog geen 4,00 euro. We besluiten maar de thee in het hotel te nemen want tja we moeten nog terug in het donker en we weten niet hoe lang we daar over gaan doen. Gewapend met zaklamp komen we toch nog sneller dan verwacht aan bij het hotel waar helaas de kop thee net zo duur is als ons hoofdgerecht. 1 ding weten we zeker. Wij gaan voortaan als het mogelijk is buiten de deur eten en drinken. Na een goede nachtrust staan we 's morgens vroeg op en gaan we even het klooster bekijken. Daarna hebben we even tijd om nog te shoppen en onze lunch in te kopen. Ook komen we nog in een werkatelier waar ze prachtig houtsnijwerk maken. En niet zomaar wat houtsnijwerk. Het zijn ware kunstwerken. Ze maken allerlei figuren van verschillende hout kleuren (natuurlijke). Het is een soort puzzel die precies in een ander stukje hout wordt geperst en dat doen ze vlak schuren. Dan heb je dus een houten schilderij of houten kistje etc.. De mooiste spullen maken ze hier en het kost geen drol. Ik denk erover om een zeecontainer te regelen hahaha. Dan is het weer tijd om in de bus te gaan zitten. We rijden nog steeds op de "snelweg" route national nr 7 van Madagascar. Maar om een beeld te schetsen van de snelweg hier. Er kunnen ook koeien op voorkomen en als een vrachtwagen een tegenligger is dan moeten beide toch echt afremmen om de spiegels niet te raken. Het asfalt laat ook te wensen over. Maar alles bij elkaar genomen vind ik het toch redelijk goed voor zo'n land. In Madagascar gaat iedereen te voet. En de kleintje nemen de kleinste mee en ook die lopen naast de snelweg en vaak is er geen moeder of vader te zien. Verder hebben de minder arme een fiets en de rest gaat met het openbaar vervoer. (zo'n busje die echt zowel binnen als buiten afgeladen vol zit, hier hebben ze namelijk geen laadruimte in de bus maar doen alles op het dak. En er valt wel eens iets af...) Dan zijn er nog vrachtwagens en zebu met kar die je op de snelweg vindt. Dus eigelijk erg weinig verkeer. Onderweg stoppen we nog voor een picknick op een prachtig plekje. We hebben al de hele tijd een mooi uitzicht maar nu hebben we een geweldig vergezicht. Het openbaar vervoer stopt trouwens niet zo vaak. Alleen om mensen in en uit te laden en als er calamiteiten zijn. Maar daar heeft de lokale bevolking iets op gevonden. Die gillen gewoon een keer "Olombelo tsy akoho" wat zoiets betekend als, mensen zijn geen kippen. (kippen plassen nooit). Daarna is het nog even rijden naar Sahambavy waar ons hotel ligt. Dit is ook het centrum voor de theeproductie. Ons hotel ligt aan een meer en tegen een thee plantage. En omdat er verder toch niets te doen is lopen we maar wat door de plantages tot het donker is. Dit keer krijgen we geen hotelkamer maar een waar strandhuisje. Echt super mooi en knus. Het is helemaal van hout opgebouwd en hoewel ik een vermoeden heb dat een paar vloerplanken rot zijn, vind ik het geweldig. We hebben een veranda en uitzicht op het meer. En 's avonds een prachtige sterrenhemel want dat is het enige licht wat hier is. Hier wil je toch nooit meer weg.... Maar we verlaten dit mooie stukje van Madagascar wel. En ook nog eens heel vroeg want we hebben een treinreis voor de boeg.
En als het me lukt lezen jullie dit de volgende keer.

Warme groeten van Annie en Angelique