Vulkaantje op en af

Vandaag is het erg vroeg dag. De wekker gaat om 5 uur. Om 6 uur moeten we op de markt zijn want we gaan de vulkaan Tavurvur beklimmen en Kiramin begeleidt ons. We nemen een truck en stappen uit in een grote zwarte vlakte. Op een afstand zien we de vulkaan Tavurvur liggen en er komt een hoop stoom uit. Het is een grote zwarte berg. Waar heb ik dit eerder gezien. Hij lijkt op de Cerro Negro in Nicaragua. Maar hier zullen we ook zelf weer vanaf moeten lopen want hier hebben ze nog niet ontdekt dat er geld te verdienen is aan vulkaanboarden. Het is warm en we moeten nog een heel eind lopen voor we aan de voet van de vulkaan zijn. Hier is de film Mad Max opgenomen. Je moet hier wel Mad zijn om te lopen. Pfff, dit is echt zwaar, wat een hitte. Maar eindelijk staan we boven op de top. En het is zeker de moeite waard. Wat een prachtig uitzicht van de omgeving en de krater is ook erg mooi. Alleen moeten we hier niet te lang blijven want dan worden we vergast. Dus we lopen weer naar beneden via een andere route want we gaan naar de gravers van eieren kijken. Het is net of we door het decor van een film lopen. Wat is het hier mooi. We zijn aangekomen bij de megapode-egg hunters. De jagers graven 2 meter diep in het zwarte zand om bij de eieren te komen. En daar liggen dan een stuk of 4 eieren. Echt overal zie je mensen graven en je moet uitkijken dat je niet in een gat valt. We gaan ook op zoek naar de megapode, de vogel die de grote eieren legt. En tot onze verbazing zijn het kleine zwarte vogels. Ik koop er 1 om die vervolgens bij de Hot Springs te koken. Erg makkelijk zo'n Hot Spring. In de oorlog werd het dan ook veelvuldig gebruikt voor het koken. Mijn ei is klaar en het is heerlijk. En dan is het nog  een stuk lopen voordat we de truck terug kunnen nemen. Als we thuis zijn springen we meteen in de douche. Dat hebben we wel verdiend. 's Middags gaan we nog naar Kokopo om voor vrijdag een slaapplek te zoeken. Zaterdag moeten we namelijk vroeg inchecken en aangezien het hier toch een eindje rijden is naar het vliegveld willen we dichterbij het vliegveld slapen. Maar het valt niet mee om iets goedkoops te vinden. En daarbij is Kokopo ook niet echt een leuke stad, Rabaul is veel vriendelijker en mooier. Kokopo is echt voor de rijken dat merk je ook aan de mensen en aan de prijzen. Terug in de lodge praat ik nog wat met Andrea, want de stroom is uitgevallen en dan is het geen pretje om op je kamer te zitten. Daar wordt het zonder ventilator erg warm. Ze verteld me dat dit het ouderlijke huis is en na de eruptie niet te gebruiken was. Toen zijn ze naar Kokopo gegaan en hebben ze hier later een guesthouse van gemaakt. Ook wil ze zaterdagmorgen wel voor vervoer zorgen zodat we hier nog kunnen blijven. Perfect, daar zeg ik geen nee tegen. 
Vandaag gaan we naar Kokopo. We beginnen bij de Banana Boats. Het is hier lekker koel aan het water dus we blijven even. Vanaf hier gaan er speed bootjes naar de andere eilanden en komen andere eilandbewoners om hier inkopen te doen. Het is leuk om te zien. Veel mensen hier hangen ook maar wat rond. Hier in PNG hebben ze in ieder geval geen stress. Daarna gaan we op de golfplaats liggen. Hier aan de waterkant is schaduw en het gras is mooi kort. En hier worden we ook niet lastig gevallen want in deze hitte wordt er niet gegolfd dus we hoeven ook niet bang te zijn voor vliegende ballen. Na de Queen Emma's Steps, wat niet meer is dan een stenen trapje gaan we naar een duur hotel want hier zouden ze wi-fi hebben. Helaas deze heeft het niet meer. Op naar de volgende. We krijgen zelfs een lift van aardige mensen. Maar ook hier hebben ze geen wi-fi. Ja die is er wel, maar alleen voor bedrijven, niet voor gasten!!!. We blijven toch maar om te eten en dat is wel lekker. Dan toch maar in de stad kijken. We komen bij een internetcafe. Hij kan ons niet helpen aan wi-fi maar hij weet misschien wel iemand. Onder tussen hebben we 3 zaken gehad en is het nog niet gelukt. Bij 1 gaan we het proberen met een hotspot maar helaas, ook dat lukt niet. De mensen willen je echt verder helpen maar ze kunnen het gewoon niet. Het is echt bloedheet en zeker geen fijne stad. Er zijn ook geen bezienswaardigheden. We hebben de stad nu helemaal doorkruist en ik ben blij dat we hier niet overnachten. Er zijn hier veel straatverkopers die pillen en drugs verkopen, maar ze zijn wel allemaal even vriendelijk. We gaan terug naar zijn plek om het nog 1 keer te proberen. Er wordt een code geïnstalleerd op de iPad en het lijkt erop alsof het werkt. Lijkt erop want ik zit al een uur te pielen en er gebeurt niets. En dan rond half 5 is het bingo. Ineens doet hij iets. Wat een geluk. Maar toch gaat er iets fout want net zo snel als er internet is is hij ook weer weg. Ik heb dus geluk dat ik een verslag heb kunnen plaatsen. En dan is het ook tijd om te gaan want ze gaan sluiten. We zijn dus gewoon een halve dag bezig geweest voor 5 minuten wi-fi. Ongelofelijk. Na een lange busrit terug praten we nog met ome Don. Je komt hier in de lodge echt de leukste mensen tegen. Hij verteld ons dat de overheid corrupt is. Je betaald veel maar ziet er weinig van terug. School is slecht, gezondheidszorg is slecht, wegen zijn slecht ect. Terwijl het land rijk is. Er zijn hier veel mijnen waaronder ook goud. Maar de bevolking ziet hier helemaal niets van terug. Het levensonderhoud is hier ook erg duur en de mensen verdienen hier echt weinig. Ongeveer 300 euro in de maand. Ik vraag hoe ze hier dan overleven. Ze verbouwen hun eigen eten (groentes) en verkopen dit op de markt. Dat doet zijn vrouw en die verdient daarmee 3x zoveel als hij voor een baas. En het land is van vader op zoon gegaan dus dat is gratis. Nu snap ik ook waarom we iedere keer moeten betalen als we naar een bezienswaardigheid gaan dat op privé eigendom staat. Dat zijn hun inkomsten om van rond te komen en te leven. 
Vandaag doen we het rustig aan. Het is onze laatste dag op het eiland. We lopen naar de waterkant en daar komen we in een dorpje terecht. We worden meteen vriendelijk ontvangen. Wat leven ze hier primitief maar ze zijn allemaal even vriendelijk en behulpzaam. Ze willen alles van je weten en iedereen roept hallo en vraagt hoe het met je gaat. Ze zeggen zelfs; Ik heb je gezien op de markt. Tja, niet zo moeilijk. Groot is het niet en wij zijn de enige blanken hier. We zijn echt een bezienswaardigheid. Langs het water waait het koel dus we blijven hier wat rondhangen. Als we honger krijgen lopen we terug we hebben een goed en goedkoop eettentje gevonden. Ik neem rijst met veel vis en groente en een cola voor nog geen € 3,50. Dus het is wel degelijk mogelijk om hier goedkoop te eten, je moet alleen zoeken. Daarna gaan we terug naar de lodge en gaan we relaxen. We praten met Andrea en haar ouders. We krijgen nog even taalles en we krijgen zelfs ook nog een cadeautje van Andrea. Het is een typisch tasje (gemaakt van palmbladeren) van hier met pinda's, een mandarijn en een komkommer. Ik heb echt nog nooit zo'n vriendelijke en gastvrije mensen gezien. We blijven buiten zitten tot de muggen ons beginnen te prikken. Ondertussen hebben we ook nog een hoop telefoonnummers gekregen van haar vrienden en familie in iedere stad die we bezoeken. We gaan vroeg naar bed want morgen is het vroeg dag. 
De wekker gaat om half 6 en om half 7 brengt Andrea en haar moeder ons naar het vliegveld. Dit wordt ons laatste ritje op het grootste eiland van PNG. Vanuit de achterbak van de truck hebben we nog een laatste mooie uitzicht op de jungle en vulkanen. Het afscheid nemen is zwaar want het zijn ontzettende lieve mensen. Ze verteld me nog dat de naam van het vliegveld Tokua, Mr wit betekend in hun dialect. En dan nu inchecken. Mark gaat vragen waar we moeten inchecken en ik blijf bij de tassen. Hij komt terug en zegt dat er geen vlucht gaat. Echt niet! Nu ga ik maar eens informeren. Het klopt, er is echt geen vlucht. Hier laat ik het niet bij zitten. Ik word mee naar achteren genomen. Hier zeggen ze hetzelfde. Er gaan geen vluchten vandaag. Morgen wel. Ik moet maar terugkomen en ergens in Kokopo een nieuwe vlucht boeken. Ja daaaaaag. Dit pik ik niet. Ik zeg dat de vlucht bevestigd is en dat ik belangrijke afspraken heb in Madang en dat hun maar iets moeten regelen. Ik moet Christeen maar om 1 uur terug bellen en dan zal ze zien of we morgen meekunnen met een andere vlucht en ik wordt weggestuurd. Als ik weer terug bij Mark ben staat er een Australiër bij hem. Die is zo al 2 keer weggestuurd en zegt ook dat ze eigenlijk voor een overnachting moeten zorgen. Dus ik maak me nog een keer heel kwaad (beetje maar) en eis Christeen te spreken. Ik word weer mee naar achteren genomen. Daar vertel ik dat de vlucht is herbevestigd (ik laat iets zien waar het opstaat) en dat ik nu een oplossing wil. Ze zegt dat dat niet recent is gebeurt want de vluchten zijn in oktober veranderd en ik had het 24 uur van te voren moeten checken. Hmmm, hoe lul ik me hier uit. Dus ik vertel dat het helemaal niet klopt en dat ik de vlucht in november heb geboekt en dat het printje wat ik laat zien waar op staat dat het herbevestigd is 2 dagen oud is. Ik wil nu nieuwe boardingpassen voor morgen en een verblijf op hun kosten. Eerder ga ik niet weg want ik ben journalist en dit is slechte reclame voor in Nederland, daarbij gaat een belangrijke afspraak in Madang niet door!!!! Weer moet ik wachten. En dan moet ik bij de incheckbalie komen. Ik krijg 2 boardingpassen voor morgen en we worden naar Kokopo Beach Bungalow resort gebracht. En dat alles op hun kosten. Oké... We komen aan en ik kan mijn ogen niet geloven. Wat is het hier lux. We krijgen ieder een kamer. Nou ja kamer!!! Er zit een keuken in, het heeft een heel groot bed en een kleiner bed, een tv en een prachtig uitzicht. En dat helemaal voor mij alleen. Ik zoek op wat zo'n kamer kost en val stijl achterover. Het is ruim 200 euro. Volgens mij heb ik heel veel indruk gemaakt!! We hebben Andrea gebeld want haar zus zou ons opwachten in Madang. En nu komt ze ons rond half 2 ophalen. We eten eerst nog wat op kosten van Air Niugini. Dan komt Andrea en haar moeder naar het resort. We laten haar onze kamer zien. Daarna neemt ze ons mee naar hun huis en familie. Daar gaan ze voor ons koken. Mumu en Aigir. Mumu is een pan met 2 verschillende aardappelen en cocosmelk klaar gemaakt op een vuurtje van coconutshel met warme stenen eromheen. Aigir is een pan met cocosmelk waar hete stenen in worden gelegd met daarop kip en groenten. Door de hete stenen in de pan gaat alles koken en dan wachten ze 15 minuten. Ik moet je zeggen: Het is heerlijk. De vader zit op de praatstoel en het is echt gezellig. En opeens willen ze me deel maken van hun familie. Andrea komt terug met Shell money. Het is hier een traditie (cultuur ) om bij speciale gelegenheden iemand Shell money te geven. Dat zijn hele kleine schelpjes aan een soort stug gras geregen in lange slierten (loloi). Vroeger gebruikte ze dit als echt geld. Het is een gebruik van de Tolai's. Andrea noemt me haar zuster en hangt het om. Mark moet hier foto's van nemen. Ik voel me zeer vereerd. Ik wil het later teruggeven want ik begrijp dat het erg duur is. Maar dat willen ze niet. Het is een geschenk en ik hoor nu bij de familie en ben een meri Tolai (zuster van Tolai). Dat betekend hier nogal wat want ik moet het tegen iedereen in PNG zeggen. Meri Tolai uit Rabaul. En nu ik dat ben, ben ik ook meteen moeder van alle kleine kinderen die er nu zijn. Gelukkig zijn er dat op dit moment maar 3. Pfff. Het is echt super leuk hier. Maar aan alles komt een einde. En nu moeten we echt afscheid nemen van deze gastvrije mensen. De vader brengt ons terug naar het resort en met pijn in ons hart nemen we afscheid. Dit zal ik nooit meer vergeten. Wat een ervaring.