Costa Rica

FELIZ NAVIDAD.
HELE FIJNE KERSTDAGEN ALLEMAAL.
Vandaag staan we met miezerregen op. We gaan toch nog een stukje met de fiets fietsen omdat het eiland heel mooi moet zijn. Maar we houden het al snel voor gezien. Dat is erg jammer. We hadden wat meer van het eiland willen zien. We nemen de bus naar Moyogalpa. Het andere eiland en de andere kant. We zitten toch nog gauw 1,5 uur in de bus. De boot ligt gelukkig al klaar voor vertrek. Het is maar een heel kleintje en het lijkt erop dat het helemaal vol gestouwd wordt. Een soort kippenboot dus. Ook hier zitten we 1,5 uur op. En dan een bus zoeken naar San Juan del Sur. Dit is onze laatste stop in Nicaragua. En een hele goede keuze. Vroeger werd dit de geheime plaats genoemd. Nu hebben de toeristen het ook ontdekt maar het heeft zijn kleinschaligheid gelukkig nog wel behouden. Het staat eigenlijk bekend om de vele schildpadden die hier hun eieren komen leggen in het natuurreservaat La Flor. Nadat we onze spullen in een hostel (eigenlijk een grote villa met zwembad en eindelijk een warme douche) hebben gezet gaan we naar het strand en 's avonds om 7 uur gaan we meteen op schildpadden zoektocht. Het is een uur rijden en we steken 3 rivieren over. Het is hier echt nog super mooi. En vanuit de achterbak van de truck hebben we een prachtig uitzicht op de sterrenhemel. We komen aan op het strand wat goed bewaakt wordt en zien echt heel veel schildpadden. De olive ridley schildpad (Lepidochelys olivacea) of zoals ze ze hier noemen de paslama. Ze gebruiken hier trouwens rode lampjes en geen andere, ook mag je niet flitsen. Het wordt dus moeilijk om een foto te maken. Maar dat mag de pret niet drukken. Ze komen uit de zee en waggelen over het strand, ze graven daar een gat en leggen ongeveer meer dan 100 eieren. Dit bedekken ze weer. Het gat graven duurt 20 minuten, eieren leggen 20 en weer 10 minuten om het te dichten. Dan duurt het ongeveer 50 dagen voor ze uitkomen. En de temperatuur van het zand bepaald het geslacht. Onder de 30 graden worden het mannetjes en er boven worden het vrouwtjes. Er kunnen hier in het broedseizoen meer dan 9000 schildpadden komen. Te druk dus eigenlijk voor dit strand. De jonge vrouwtjes komen 3x in de 7 maanden terug om eieren te leggen. De oudere iets minder vaak. Maar hierdoor kan het dus voorkomen dat een schildpad de eieren van zijn voorganger opgraaft. Dit is wel erg jammer want als eenmaal 1 ei breekt dan besmet hij de andere en gaan ze allemaal dood. En hebben ze dus beide alles voor niets gedaan. De eieren lijken trouwens op ping-pong ballen en zijn heel flexibel. Als alles goed gaat komt er na 50 dagen een heel lief klein schildpadje naar boven geworsteld. Ik heb er 1 in mijn handen gehad en ze zijn zo lief. Ik heb hem even geholpen naar het water en hem een goede reis toegewenst. Deze gaat het zeker halen ;-). Ze komen trouwens helemaal tot de Galapagos Eilanden. Als alles tenminste goed gaat. Want soms worden ze in de netten van de vissers gevangen en worden ze open gesneden voor de eieren. Dit is een delicatesse hier. Hopen dus maar dat het niet met deze gebeurt. Rond half 12 's avonds komen we terug en zien een vleermuis op de grond liggen. Raar gezicht, dus we besluiten hem te redden en hem in een boom te zetten. Het zijn eigenlijk best mooie beestjes van dichtbij en dit is duidelijk een jongkie. We slapen een keer uit en na een lekker ontbijt bij Simon says (ligt aan de naam dat het lekker is ;-)) vragen we wat prijzen op voor een boottochtje naar verlaten stranden en een surfstrand. De golven kunnen hier tot wel 12 feet komen en deze kust wordt de mooiste van Centraal-Amerika genoemd. Maar ze weten hier echt wel de prijzen. Ze zijn abnormaal hoog. En voor een prijs van 110 dollar slaan we het maar over. Duidelijk te veel toeristen hier. Dus we blijven op het strand van San Juan del Sur zelf. Ook heerlijk. Hier zijn trouwens ook nog de lokale bewoners te vinden. Bij sommige andere stranden zijn ze niet welkom. En dit is natuurlijk bij wet verboden. Dus dit geeft weer veel wrijving tussen de toeristen en de lokale. Gelukkig merk je daar hier helemaal niets van. Het wordt voor ons dus een laatste dagje in Nicaragua op het strand. En we zwemmen letterlijk tussen de springende vissen. De avond sluiten we af met een heerlijke langoest voor nog geen 9 euro. We lopen ´s morgens nog even door San Juan del Sur en na een ontbijt moeten we toch echt afscheid nemen van Nicaragua en al het vele moois wat we hebben gezien. We stappen om 10 uur in een taxi die ons super snel naar de grens brengt. Om half 11 staan we in Peñas Blancas. En hier begint de ellende. We moeten een stempel hebben om Nicaragua uit te gaan en een stempel om Costa Rica binnen te komen. Het is echt een wirwar van mensen, auto´s, vrachtwagens en noem maar op. Er staan overal rijen en ik zou niet weten waarvoor. We worden na hier en daar een dollar betaald te hebben (ook niet wetend waarvoor) naar een gebouw verwezen en ja hoor daar krijgen we eigelijk vrij makkelijk een stempel. Nu zijn we dus in niemandsland. We moeten een kilometer lopen naar het volgende gebouw. Het is bloedheet en de tassen worden als maar zwaarder. We zijn bij het gebouw. Maar wat nu. We zien echt hele lange rijen met mensen waar we niet vrolijker van worden. Wat is het hier een chaos en totaal geen logica in te vinden. Ik hoop stiekem dat het mensen zijn die Nicaragua in willen. Maar nee. Iedereen staat hier te wachten voor een stempel voor zowel binnenkomst als verlaten. Hmmmm. Dat wordt een lang dagje. Er zijn blijkbaar 2 rijen die aan beide kanten het gebouw binnen komen. Ik ga met de bagage bij de ingang staan en Monique gaat dan maar in de rij staan. Maar waar begint ie...... Na een paar minuten mag ik al met een jongen mee naar binnen maar ik zie Monique nergens dus sla het maar af. Zo makkelijk is het dus blijkbaar voor een blanke om voor te kruipen. Gelukkig heeft Monique andere backpackers gezien en sluit daar bij aan. Na een uurtje staat ze weer bij mij. De andere backpackers stonden er al 3 uur !!! We hebben weer mazzel. Om half 1 hebben we onze stempel. Joehoeeee. We zijn Costa Rica binnen. Het is niet helemaal eerlijk gegaan maar wel super snel. Nu hier nog weg komen. Dat wordt lopen, want alles zit dicht met auto´s bussen en vrachtwagens. Er zit zelfs een bus vast en kan niet meer voor of achteruit. Wat een puinhoop. Dit heb ik nog nooit meegemaakt. We vinden een bus naar Liberia. Hier zitten we 1,5 uur in. Maar dat is geen straf want het uitzicht is prachtig. En zelfs hier zien we nog kilometers met vrachtwagens die wachten om de grens over te mogen. Wat wel erg tegenvalt is Liberia. Maar goed, we blijven maar 1 nacht want morgen om 7 uur ´s morgens vliegen we weer naar Panama. Dit is dus Costa Rica in vogelvlucht ;-).

Hasta Pronto.