Boquete

Per watertaxi verlaten we Bocas wat ongeveer een half uurtje in beslag neemt. Het is echt een prachtig stukje Panama. Maar het is al te toeristisch en te Amerikaans. Als er op een eiland wat een natuurreservaat is golfkarretjes rondrijden gaat het me toch echt te ver. Ik hoop dat ze de natuur in ere houden. We nemen vanaf Almirante een overvolle bus naar David (je spreekt het uit als Davies). Hier zitten we ruim 3,5 uur in. We rijden door een geweldig mooi natuurgebied. Het zijn behoorlijke bergpassen en de bevolking bestaat voor een groot deel uit Indianen. De vrouwen zijn hier ook nog redelijk traditioneel gekleed in kleurrijke jurken. Onderweg zien we veel watervallen. We rijden om een gigantisch stuwmeer en later ook over een stuwdam. David ligt aan de Pacific Ocean, dus ook hier is het behoorlijk warm. Nu nog een bus naar Boquete. Deze vinden we vrij snel en binnen ruim een uur staan we in Boquete. Hier is het klimaat een stuk milder. Er zijn hier dan ook weer veel villa´s te vinden. Ook is dit de plek van de koffieplantages en hier worden de groentes voor het grootste deel van het land verbouwd. We zitten hier op een hoogte van 1086 meter. We gaan nog voor een wandeling van 5 km. Deze neemt 2 uur in beslag en gaat om Boquete heen. Het is echt een mooi gebied met rondom bergen en rivieren. Daarna hebben we wel een maaltijd verdient want echt gegeten hebben we vandaag niet. We zitten in een hostel die door een familie wordt gerund en eigenlijk slaap je in de lege kamers van hun huis. Het is een erg druk mannetje maar weet veel over de hikingtrails en ook waar we goed en goedkoop kunnen eten. Dit is dus waar de locals ook heen gaan. Het is een soort buffetvorm. Je moet aanwijzen wat je wil, dat scheppen ze op en dat reken je af. Prima eten dus. En als kers op de taart: We hebben weer een warme douche. Maar nu weet ik weer waarom ik die dorms haat. We hebben Fransen op de kamer die niet aan andere gasten denken. Met veel lawaai komen ze op de kamer en even later gaat hij ook nog snurken. Zelfs mijn oordoppen helpen niet meer. Ik besluit mijn boeltje op te pakken en in de woonkamer op de bank verder te slapen samen met de hond. Doodmoe sta ik om 7 uur op. We gaan vandaag de Camino los Quetzals lopen. Dit om de Quetzal te zien. Het is een hele stijle klim die ook weer heel stijl naar beneden gaat. Ik heb bij het beginstuk het idee dat ik in de alpen loop. Uiteindelijk is ons hoogste punt voor vandaag ongeveer ruim 2000 meter. Maar het is continue klimmen en dalen. En niet zomaar een klim. Onze neus is soms niet ver van de grond, zo stijl is het. We hebben wel hele mooie natuur om ons heen. Maar waar is die Quetzal? Als het pad heel erg slecht wordt met weer modder besluiten we terug te lopen. De hostel eigenaar had ook al verteld dat het pad gerepareerd gaat worden omdat het gedeeltelijk door het slechte weer is weggevaagd. Onder blijkt dat we het halve pad hebben gelopen en dat de Quetzal nu niet te zien is. Pas in januari en dan met iemand die ze kan spotten. Dan maar even een drankje bij een local die om een praatje zit verlegen. Hij praat maar door en wij weten niet wat hij zegt. Het drankje kost amper $ 0,45. En zijn winkeltje is tevens woonkamer/slaapkamer etc. Ik heb soms echt meedelijden met de mensen hier. Dan gaan we nog 2 watervallen bekijken op de terugweg naar Boquete. Ze zijn echt prachtig maar je wil niet weten wat we er voor moeten doen. De paden zijn hier niet zo geweldig. Soms lijkt het niet eens op een pad en twijfelen we gewoon wel of we goed zitten. Later lopen we langs de rivier over de weg terug maar helaas komt er geen bus voorbij. Wel zien we veel koffieplukkers en indiaanse vrouwen. Ze zwaaien allemaal even vriendelijk. Dan komen we langs Los Ladrillos. Dit is een wand van basalt. Het is een kloof met een wand van zeshoekige basaltzuilen, gevormd uit het magma van een vulkaanuitbasting van lang geleden. En dan hebben we geluk na 7,5 uur te hebben gelopen zien we een busje. Blijkt het ook nog dat we er bijna zijn. Nou ja. We waren toch wel blij want we hebben vandaag heel wat kilometers gelopen en ook hoogtes overbrugt. We zijn moe in de benen. En we hebben geluk, de Fransen zijn weg en daar voor in de plaats is een Canadees en Amerikaan. 2 rustige mannen. Dat kunnen we ook wel gebruiken want om kwart over 5 gaat de wekker. Gisteren was een warming up voor vandaag. Want we gaan de vulkaan Barú beklimmen. We wilde dit met een gids doen maar ze vroegen er $ 75,00 voor per persoon. En onze hostel eigenaar vertelde dat je het makkelijk zelf kon doen, er is maar 1 weg omhoog en naar beneden. Hmmmm. Dus toen ik vroeg of ze me voor die $ 75,00 dan helemaal naar boven zouden dragen zeiden ze: Nee, natuurlijk niet !. Het is 6 uur omhoog en 4 uur naar beneden. Daarbij moest ik ook nog mijn water zelf dragen. Dacht het niet, dat gaan we goedkoper doen. We gaan wel op eigen gelegenheid. Dus om 6 uur hebben we een taxi die ons voor $ 3,50 naar het beginpunt brengt. En omdat ik natuurlijk nog steeds student ben, kunnen we voor $ 3,00 het park binnen. Om half 7 beginnen we te lopen op een hoogte van 1810 meter. Het is ongeveer 13,5 km omhoog klimmen. En het is zwaar. Wat het eigenlijk echt zwaar maakt is de lengte. Maar we hebben de hele tijd een geweldig uitzicht en lopen langs erg mooie bloemen. Vulkaan Barú ligt in Parque Nacional Volcán Barú en ligt ook in La Amistad international Park. Het loopt eigenlijk in elkaar over. En dan na 5 lange uren zijn we er. We staan 3475 meter hoog. Het laatste stukje waar het kruis staat doen we dan ook maar even. Je moet alleen niet links of rechts kijken want de afgrond is diep !. WAUW, wat een uitzicht, echt geweldig. We zitten in en boven de wolken. Jammer dat niet alle wolken weg zijn. Want op heldere dagen zie je beide oceanen. Het is eigenlijk best bizar dat er op de top heel veel zendmasten staan !. Maar we genieten echt van het uitzicht. Hier ontmoeten we ook 3 Amerikanen. Het zijn 3 vrienden: Patrick een student, Brendon een advocaat en Justin een radioloog. Echt hele leuke gasten. Dat maakt de afdaling ook meteen een stuk makkelijker. Dit doen we in 3 uur. En dan krijgen we ook nog een lift terug naar Boquete. Daar moet op gedronken worden. Maar de avond is nog jong en de Amerikaan in onze dorm ook Justin genaamd blijkt een goede gitarist en zanger. En vanavond speelt hij in een bar. Dat gaan we natuurlijk even bekijken. Het wordt echt super leuk want al de gasten van de hostel komen ook en er spelen nog meer mensen op het openpodium. We wisten helemaal niet dan we zo´n muzikale hostelgasten hadden. We raken er mee aan de praat en het wordt steeds leuker want de 3 vrienden die we ontmoet hebben op de vulkaan komen ook. Het is erg gezellig maar om 12 uur besluiten we maar eens ons bedje op te zoeken en nemen afscheid van de 3 amigos.

Hasta pronto