Panama city

We gaan er weer vroeg uit want ook vandaag moeten we lang in de bus zitten. Van Santa Catalina gaan we weer terug naar Santiago. Hier hebben we meteen een bus richting Panama city. Hier zie je het landschap al een beetje veranderen. De bergen zijn anders, veel groen maar er staan minder bomen op. We moeten halverwege de busrit eruit om vervolgens weer een klein busje naar onze eindbestemming te nemen. Na 6,5 uur zijn we in El Valle. Dit stadje ligt verborgen in een dal op een hoogte van 602 meter. Het dal waar El Valle naar is genoemd is vlak en erg groen. Ooit lag hier een meer in de krater van een vulkaan die zichzelf drie miljoen jaar geleden letterlijk opblies. We zetten snel onze spullen in een hostel die ook meteen een orchideeënkwekerij is. Want we gaan samen met Berthina die we in Santa Catalina hebben ontmoet de Cerro La India Dormida (slapende indiaanse vrouw) beklimmen. Het is een korte maar pittige klim. Hier moeten we dus in de bergtoppen een op de rug liggende slapende vrouw zien. Misschien met veel fantasie. Wat ik wel zie tijdens de wandeling is een mooie waterval en nog petroglyphen. Na een heerlijke maaltijd zoeken we ons bed weer op. Vandaag doen we het rustig aan. Het is nu nog ongeveer 3 uur rijden naar Panama city. Je ziet geleidelijk het groene berglandschap veranderen in meer bebouwing. We komen aan bij de grote terminal en nemen de taxi naar de hostal waar ik anderhalf jaar geleden ook was. Het heeft nu een andere naam en andere eigenaar maar de stad en alles eromheen ziet er vertrouwd uit. We gaan lopend naar Casco Viejo (de oude kern) dit is het kleurrijkste en meest mooie en leukste deel van de stad. Er staan nog veel historische gebouwen. Maar ze zijn door de tijd wel lelijk aangevreten. Gelukkig is deze wijk in 1997 door UNESCO tot werelderfgoed verklaard dus er wordt weer veel opgeknapt. Hier zien we weer de kuna indianen. Deze zijn totaal anders gekleed dan de Ngöbe-Buglë-indianen die we in de rest van Panama zijn tegengekomen. Na een wandeling door het prachtige oude gedeelte gaan we terug naar de hoogbouwmetropool die het moderne Panama stad is. Hier zullen we onze laatste nacht in Panama doorbrengen. Na een goed en goedkoop ontbijt gaan we de bus nemen naar het kanaal. Om er te komen moeten we eerst weer naar de Grand terminal en vanuit daar is het weer zoeken naar een bus naar Miraflores. Het is er behoorlijk druk maar ik mag er weer in als student. Het museum is aan het verbouwen. En dat is erg jammer want de hoogste verdieping waar je een geweldig uitzicht hebt is gesloten. Dan maar met een iets minder mooi uitzicht. Het blijft indrukwekkend ook al heb ik het al een keer gezien. Deze dubbele sluizen aan de oceaankant van het kanaal zijn echt een technisch hoogstandje. Met inbegrip van het aanvaarkanaal strekken de sluizen zich over 1,7 km uit. Het te overwinnen verschil in waterniveau in de sluizen ligt tussen de 13 en 19 meter. Dit enorme verschil komt door de grote getijden verschillen in de Grote Oceaan. De Miraflores-sluizen werden in mei 1913 voltooid en hebben slechts twee sluiskolken tussen de Grote Oceaan en het Miraflorersmeer, maar wel de diepste kolken en de hoogste deuren van de drie sluizencomplexen in het kanaal. Het schutten kost ongeveer tien minuten. Locomotieven schieten voor- en achteruit om de reusachtige schepen te manoeuvreren. Het kanaal zelf is ongeveer 80 km lang en heeft 3 complexen van sluizen, elk met 2 doorgangen naast elkaar. Elke kolk is 305 meter lang en 34 meter breed, waardoor vrijwel alle bestaande schepen geschut kunnen worden. De hele doorvaart duurt ongeveer 8 uur. Met iedere passage stroomt in 8 minuten 197.000 ton zoet water de zee in; het kanaal consumeert ongeveer 60% van het watergebruik van het hele land. Na een tijdje naar de sluizen en de mega schepen te hebben gekeken gaan we weer terug naar Panama city. Snel nog de laatste inkopen doen en dan een taxi naar het vliegveld. We rijden voor de laatste keer door de mega hoge gebouwen. Wat voel je je dan klein. En dan wordt het weer hangen, lezen, schrijven, lopen etc tot het vliegtuig ons weer terug brengt in ongeveer 9 uur. We vliegen extra snel omdat hij 2000 liter kerosine extra heeft getankt om tijd goed te maken voor het late vertrek. We zijn weer in het koude Nederland terug. En wat een verrassing: mijn moeder staat me op te wachten. Wat een prachtig eind aan deze prachtige reis.

Ik kan oprecht zeggen dat Nicaragua een onontdekte parel van Midden-Amerika is. Het heeft me verrast met zijn vrijwel ongerepte wouden en talrijke vulkanen. Vanaf Cerro Negro konden we de lijn van vulkanen prachtig zien liggen. Ik heb er nog nooit zoveel in korte tijd gezien en beklommen. Lopen door de natuur was ook hier een waar genot. We liepen soms uren zonder ook maar iemand tegen te komen. Dat het toerisme hier nog niet massaal is doorgedrongen zagen we in het openbaar vervoer. Vaak waren wij de enige blanken in de bus. De bevolking is nieuwsgierig en oprecht vriendelijk en behulpzaam. Panama was ook geweldig maar op een andere manier. Dit land is al gewend aan toeristen. We hebben hier ook de leukste backpackers ontmoet. En wel in het meest relaxed plaatsje ooit: Boquete. Vanuit hier kun je ontzettend veel ondernemen en het is ook jammer dat we niet veel tijd hadden. Maar Santa Catalina maakte het deels goed. Hier begonnen we onze nieuwe jaar met een geweldige boottocht. Dit is een plek die je onderwater echt gezien moet hebben. Wat is het daar mooi. Kortom het was weer een geslaagde veelzijdige reis.

CARPEDIEM