Sighnaghi

Vandaag hadden we vroeg willen vertrekken maar dat is helaas niet gelukt. Gisterenavond werden we getrakteerd op vuurwerk. We hebben vanaf ons appartement best een goed uitzicht. Toen we 's morgens de sleutel terug gingen brengen van het appartement vroegen we of het een speciale dag was. Maar dit doen ze hier in Georgië wel vaker. Als iemand jarig is of iets te vieren heeft steken ze hier vuurwerk af. Vroeger was het erger maar nu mag het niet zomaar meer gedaan worden. Als je trouwens een plek zoekt in Tbilisi dan is dit de plek waar je moet zijn. Sakura Apartementen verhuurd door Lasha. Dat we ruim een uur later vertrokken dan gepland, was omdat Lasha vroeg waar we vanuit hier naartoe gingen. Lasha is een jonge jongen die goed Engels spreekt. Hij was duidelijk tegen de Russen. De gebieden waar een negatief reisadvies voor geldt wordt door de Russen beheerst. Het gaat een lange tijd terug maar de grenzen (die er eigenlijk helemaal niet zijn omdat het gewoon Georgië is) worden steeds meer opgerekt. Er staan ook werkelijk gewapende militaire die iedere dag het bezet gebied groter maken. Als je een volgende dag terugkomt kan het dus zijn dat het stuk waar je gisteren stond nu bezet gebied is. De Georgiërs komen er zelf ook niet meer. Als je in het gebied geboren bent heb je het recht daar te wonen en dus een stuk grond te krijgen. Maar de Russen worden betaald door Rusland om daar te gaan wonen. De echte Georgiër vertrekt omdat het niet meer leefbaar is tussen de Russen en het geboorterecht sterft dus uit. De Russen nemen steeds meer Georgië in bezit en niemand doet er iets tegen omdat het niet echt in een Georgiër zit om te vechten. Sinds Georgië onafhankelijk is hebben ze een president gehad die niets voor het land heeft gedaan. Daarna is er een president geweest die een Nederlandse vrouw (Sandra) heeft. Deze probeerde Georgië meer Europees te maken en zo werd ook het Engels bij de jeugd geïntroduceerd. Maar deze is het land uit gejaagd en daarna heeft er een Russische gezeten die zegt dat ze Georgië meer Europees wil maken maar ondertussen met Rusland onderhandelt. Politiek loopt het hier dus niet echt lekker. Trouwens die Sandra is wel een bekende in Georgië want als we later naar Kakheti reizen en we kopen bij een lokaal boertje aardbeien en hij vraagt ons uit welk land we komen begint hij meteen over Sandra. Dat hier Russische invloeden zijn kan ook eigenlijk niet anders want vroeger ging men als ze niet veel geld hadden in Rusland werken omdat het daar economisch beter ging. Hierdoor zijn er veel gemengde huwelijken ontstaan. Je merkt ook het verschil tussen rijk en arm. En dat zie je vooral ook aan de auto's als ze die al hebben. De rijken rijden allemaal in de meest luxe Mercedes of BMW en de meeste andere op het platteland in een Lada die met duct tape aan elkaar hangt. Wat me trouwens opvalt is dat er hier auto's rijden die het stuur links hebben en auto's die het stuur rechts hebben. Het rijden buiten de stad is al een stuk beter dan in de stad maar dat is voornamelijk omdat er minder auto's op de weg zijn. En Georgië mag dan 2 keer zo groot zijn als Nederland maar je doet zeker 2 keer, als het niet 3 keer is, zolang over een afstand als bij ons. De wegen zijn heel verschillend. Soms heb je echt hele stukken weg die erg goed zijn maar ze kunnen ook ineens uit het niets verdwijnen en dan moet je uitkijken dat je je as van de auto niet kapot rijdt. Trouwens zodra je van de (hoofdweg) af slaat is er geen goede weg meer te vinden. Alle huizen liggen aan zandwegen. Misschien had ik de magneet die Albert adviseerde toch achter de auto moeten hangen voor onderdelen die van de auto komen.
Maar we zijn dus op weg naar onze volgende bestemming, Sighnaghi. We maken een tussenstop bij het klooster David Gareja. Dit klooster ligt in de regio Kakheti. Kakheti is een groene, brede vallei, gelegen aan de voet van de met eeuwige sneeuw bedekte Kaukasus bergen. Hier kun je ook het echte plattelands leven nog zien. Ook verbouwen ze hier de beste Georgische wijnen. Om bij het kloostercomplex uit de 6e eeuw te komen rijden we door een desolaat semi-woestijn landschap. Je kan oneindig ver kijken en alleen maar natuur zien. Hier kom je heel veel herders met schapen, koeien en paarden tegen. Er liggen hier in totaal wel 15 kloosters, waarvan de nog actieve kloosters na de Sovjetbezetting van 1921 zijn gesloten. Het gebied was in de Sovjettijd decennialang een schietterrein van het Rode leger en de kloosters vormden een dankbaar doel voor schietoefeningen. Na de onafhankelijkheid is het gebied weer vrijgegeven voor publiek. Waar mogelijk wordt geprobeerd de zwaar beschadigde kloosters te herstellen. Eén klooster, het Lavra-klooster, is opnieuw door monniken in gebruik genomen. Het Lavra-klooster is in de 6e eeuw gesticht door de uit Syrië afkomstige, later heilig verklaarde, christelijke zendeling David Gareja, die eerder in Tbilisi woonde. Op 400 meter van de grens met Azerbeidzjan heeft hij dit kloostercomplex gebouwd. Het complex omvat cellen, kerken, kapellen en woonverblijven in een uitgeholde rotswand. Het klooster is tegen de bergen aangebouwd waardoor het hoog ligt en je dus een prachtig uitzicht hebt. Hier is ook de tombe van David Gareja, die in de 6e eeuw het christendom in Georgië heeft verspreid en daar tot op de dag van vandaag voor geëerd wordt. Het was een lange autorit vanwege de conditie van de weg maar het was werkelijk waar prachtig. Wat ook wel handig was, was dat als de weg te slecht was om over te rijden door de grote gaten je gewoon langs de weg ging rijden door het gras. Omdat het best een eind rijden was op niet al te beste wegen genieten we nog even van de prachtige natuur met de verschillende kleuren rotsen. We rijden weer een gedeelte over dezelfde weg terug omdat er gewoon weg geen andere weg is en komen ruim voor donker aan bij onze volgende slaapplek voor de komende dagen. Dit keer hebben we een compleet Georgische huis tot onze beschikking met een prachtig uitzicht over de vallei en het Kaukasus gebergte. Na het eten, wat hier werkelijk heerlijk is en spotgoedkoop, zijn we net op tijd binnen voor een hevige onweersbui. Deze duurt nog tot laat in de nacht en we hebben een prachtig uitzicht vanaf onze zolder die helemaal vanuit glas bestaat en tot ver in het dal kan kijken. Ik heb nog nooit zo van het onweer genoten als nu.

Na regen komt zonneschijn en dat klopt, het is helemaal opgeklaard en prachtig weer. Vandaag gaan we de omgeving verkennen en een rondje rijden. Onze eerste stop is Nekrisi-klooster. Er gaat een busje omhoog maar die rijdt pas aan als er 10 personen inzitten. Aangezien we op dit moment de enige zijn lopen we zelf maar omhoog. We moeten hiervoor 2,5 kilometer stijl omhoog lopen maar dan heb je ook wat, het uitzicht is heel weids. Hier staat één van de oudste kerken van Georgië, een in de 4e eeuw gebouwde basiliek. Ze maakt deel uit van het Nekrisi-klooster, dat ook nog 2 andere basilieken heeft. In de 8e en 9e eeuw werd er een bisschoppelijk paleis aan toegevoegd. Een leuk feite: dit is de enige plek in Georgië waar het varken nog geofferd wordt. Dit komt omdat ze door het naar beneden laten rollen van varkenskoppen een aanval van het Perzische leger hebben beëindigd en hiermee de Perzen hebben verdreven. Het naar beneden lopen gaat een stuk sneller dan naar boven en we komen zelfs een wild hertje tegen. 10 kilometer verder stuiten we op de citadel van Gremi. Tussen de 15e en de 17e eeuw was Gremi de hoofdstad van Kakheti en de koninklijke familie bestuurde het land vanuit deze citadel. Het was toen bovendien een belangrijk handelscentrum met overnachtingsplekken voor deelnemers aan karavanen. In de 17e eeuw maakt de Perzische sjah Abbas abrupt een einde aan het bloeiende Gremi door het te veroveren en deels te verwoesten. Toch is het allemaal redelijk intact gebleven. We bekijken de 16e eeuwse Aartsengel-kerk, het koninklijk onderkomen en beklimmen de uitkijktoren. Onze laatste bezienswaardigheid van vandaag is de 11e eeuwse kathedraal van Alaverdi. Tot de bouw van de Tsminda Sameba-(Trinity) kathedraal in Tbilisi was dit de grootste en hoogste Georgisch-orthodoxe kathedraal van het land en het symbool van de bloeitijd van Georgië tijdens de gouden eeuw. De kathedraal bevindt zich op een ommuurd kloosterterrein, waar onder meer ook een nonnenklooster en de residentie van de bisschop staan en dat vroeger de zomerresidentie van de Perzische gouverneur was. Op de landkaart leek het een klein rondje (ongeveer 230 kilometer) maar we zijn toch een aardige tijd onderweg geweest, dit had ook mede te maken dat we regenmatig midden in een kudde schapen terecht kwamen. Het boerenleven is hier nog echt van 100 jaar terug. We zien herders op paarden die kuddes hoeden, paard en wagen die de goederen van het land vervoeren en mensen. Helaas worden de paarden steeds vaker vervangen door zeer kleine tractoren. Ook zien we de boeren die hun spullen langs de kant van de weg verkopen, zo hebben we al heerlijke aardbeien, kersen, tomaten, komkommers, kaas en brood gekocht. In de dorpen zien we halve geslachte varkens, varkenskoppen of andere (stukken van) dieren hangen onder niet meer dan een houten afdakje. Niet echt hygiënisch zo langs de weg bij alle uitlaatgassen en zonder koeling. Maar toch smaakt het avondeten weer heerlijk ondanks wat we vandaag hebben zien hangen. Het kost hier ook werkelijk geen drol en dan betalen wij als toerist nog een hogere prijs. We kochten een heerlijk warm brood voor 18 euro cent en een complete maaltijd met drankje kost € 6. Ook vanavond onweert het maar zolang het overdag mooi is vinden wij het prima.

Vandaag staat in het teken van veel wandelen. We vertrekken vroeg want we gaan naar het Nationaal Park Lagodeghi. Het maakt deel uit van een veel groter internationaal park waarvan de andere delen in Azerbeidzjan en het Russische Dagestan liggen. Het ten dele in de hoge Kaukasus gelegen park bestaat grotendeels uit bos en kent een hoge concentratie aan bedreigde planten- en diersoorten. De natuur is er opvallend ongerept. Vanaf het plaatsje Gurgeniani beginnen de wandelingen naar 2 watervallen waaronder de Ninoskhevi waterval. Deze Ninoskhevi is een mooie wandeling van 8,5 kilometer en zou 4 tot 6 uur duren. Je beloning is dan een 40 meter hoge waterval. Maar helaas hebben wij deze nooit gezien. Volgens de plaatjes moet het echt een prachtige wandeling en waterval zijn maar we worden tegengehouden door de parkranger. Het is te gevaarlijk om deze wandeling te maken vanwege de vele regen van de afgelopen dagen. De paden en bruggen zijn weggevaagd en de rivier staat op bepaalde plekken zo hoog dat je er niet overheen kan. We lopen een klein stukje naar de rivier toe en zien inderdaad dat er complete aardverschuivingen zijn geweest en complete bomen zijn ontworteld. Hier denk ik op vaste grond te lopen en ineens zak ik tot over mijn enkels in de modder. Mijn schoenen zijn gezegend zowel de buitenkant als de binnenkant. Dit is inderdaad niet te doen. Veiligheid voor alles dus onze planning voor vandaag moet veranderd worden.
We rijden nu dus maar naar het Bodbe klooster. Dit is een actief vrouwenklooster en hier bevindt zich het graf van de heilige Nino en er is een bron met heilig water. Het is een mooi klooster. Daarna gaan we terug naar ons dorpje Sighnaghi. Dit blijkt een verrassend leuk dorpje te zijn overdag. Sighnaghi is een wat on-Georgisch aandoend dorpje wat ommuurd is. De muur om het dorpje is 4,5 kilometer en is in 1772 gebouwd het kent 28 wachttorens. Dankzij haar verdedigingsmuren heeft ze gefunctioneerd als schuilplaats tegen buitenlandse belegeraars. Door een combinatie van de hoge ligging, de talrijke cipressen en de rode dakpannen maakt de stad op afstand een Italiaanse indruk. We hebben hier een groot gedeelte over de muur gelopen en hadden ook hier weer een prachtig uitzicht. Wat me opvalt is dat het allemaal best goed bewaard is gebleven. In het dorpje zelf proberen oude vrouwtjes zelf gemaakte producten te verkopen. Ze verkopen echt van alles. Van honing tot sloffen. De rest van de dag is het relaxen in en om ons huisje.

Vandaag rijden we terug naar Telavi. Dit is het centrum van de wijnbouw en tevens de hoofdstad van Kachetië. Al sinds de middeleeuwen is deze stad een belangrijk handelscentrum. We bezoeken het Batonistsiche-citadel. Gedurende de 17e en 18e eeuw heeft deze gefunctioneerd als residentie van de Kachetische koninklijke familie. Het mooiste gebouw binnen de citadel is toch wel het paleis van koning Erekli II, dat in betoverende Perzische stijl is gebouwd. Voor de citadel zien we een mega groot standbeeld van dezelfde koning Erekli II zittend op zijn paard. Hij is vooral bekend geworden, doordat hij zich in 1772 heeft uitgeroepen tot koning van een door hem opnieuw verenigd Georgië. We lopen door dit best groot plaatsje en zien dat oude gebouwen, gelukkig in ere worden gerestaureerd. Er is zelfs een gigantische boom die niet omgedaan wordt maar op de plattegrond van het stadje terug te vinden is. De boom stelt niet erg veel voor en wordt nu als slaapplek voor honden gebruikt. We vervolgen onze weg en komen wederom kloosters tegen. De eerste die we tegenkomen is het nieuwe Sjoeamtaklooster. Dit nonnenklooster, dat nog in gebruik is, werd in de 16e eeuw gebouwd door de Kachetische koningin Tinatin, die op latere leeftijd zelf non in dit klooster is geworden. Ze zijn het aan het restaureren dus naar binnen kunnen we niet. 3 kilometer verder komen we in een hogergelegen oud bos het oude Sjoeamtaklooster tegen. Dit zijn 3 zeer oude kerken. De oudste dateert uit de 6e eeuw en wordt beschouwd als een van de best bewaard gebleven voorbeelden van Georgische kerken uit de eerste eeuwen na de bekering van het land. Hierna rijden we over de bergpas Gombori. Dit is eigenlijk een veel mooiere weg om van Tbilisi naar Telavi te komen. Wij doen dit net andersom. De pas is 1650 meter hoog en heeft prachtige uitzichten. Wij maken een stop op het hoogste punt. Hier ligt natuurlijk een cache. We komen op de plek een bijzonder grappig mannetje tegen die daar een hutje heeft gebouwd en het is ons niet geheel duidelijk of hij daar nu woont of daar een cafeetje is begonnen. Het was een prettige plek om te vertoeven wat een beetje hippie achtig aanvoelde. We rijden over de weg die we morgenvroeg weer zullen nemen. Want dat is hier wel een dingetje. Er zijn echt maar een paar wegen om ergens te komen en je bent dus al vaak genoodzaakt om steeds dezelfde weg te nemen als je een paar dagen op dezelfde plek verblijft. 'S avond gaan we weer opzoek naar een restaurantje en omdat het een beetje miezert zien we niemand buiten zitten. Niet alle restaurant hebben eetgelegenheid binnen, zodoende staan we een beetje verloren op een binnenplaatsje. En ineens komt er iemand aan. We mogen gewoon in de woonkamer eten. Het restaurant is dus eigenlijk gewoon hun woonhuis. Ook deze avond hebben we weer heerlijk gegeten. Het goede voornemen om af te vallen gaat hier dus niet lukken. We hebben genoten van deze regio en de prachtige taferelen die bij het platteland horen.