Isla de Ometepe

Vandaag is Monique jarig (17-12) en na de felicitaties gaan we lekker ontbijten. Daar ontmoeten we 4 andere Nederlanders die ook naar vulkaan Mombacho gaan. We nemen samen de kippenbus naar het park. Daar aangekomen willen we een gids huren om de El Puma trail te lopen. Het is een vrij groot park en willen niet verdwalen. Maar de gidsen moeten we boven regelen bij de ingang. We vragen dus of we dat kunnen lopen. Tuurlijk. Maar ze zeggen er niet bij dat het een pokkeneind is (zo'n 5,5 km) en erg steil. Ik gok zo'n 50 graden. Dat valt even tegen en dan moeten we nog aan de Puma trail beginnen die ook bekend staat als zwaar. Oke dan. Gelukkig hoeven we de laatste 10 minuten van de ruim 1,5 uur durende klim niet te doen en kunnen we gelukkig met een truck mee. Wat een geluk. Eigenlijk hadden we dit dus moeten betalen. We moeten even op adem komen voor we echt aan de trail beginnen. Mombacho is 1 van de 2 nevelwouden die zijn gevonden in Nicaragua's laaglanden. De wouden en de vulkaan is de plaats voor de koffieplantages. De top heeft 5 kraters: 4 kleine -3 bedekt met planten en 1 om de trail van het natuurpark. En 1 grootte dat 1 van zijn wanden is kwijt geraakt na een modderstroom in 1570. Dit park wordt gerund door een non-profit organisatie en heeft zijn zaakjes echt goed geregeld. Ik sta er van te kijken hoe perfect er alles uitziet. Nicaragua heeft trouwens 47 vulkanen. Dit is de plek voor heel veel vlinders en de beroemde Momacho salamander die nergens anders in de wereld te vinden is. Ook zijn er veel vogels, reptielen, en zoogdieren. Veel ervan zien we niet maar wat we wel zien is een luiaard. Wat een geweldig beest. De vulkaan is 1325 meter hoog en we zouden dus een prachtig uitzicht moeten hebben. Maar helaas. We zien geen Granada of het meer van Nicaragua. Heel even zien we door de wolken heen even de kleine eilandjes. Wat een prachtig uitzicht. Voor de rest van de wandeling lopen we door de wolken. Het is dan ook een beschermd nevelwoud. De trail vind ik niet zo zwaar als de beklimming die we ervoor hebben moeten doen. Wat het wel moeilijk maakt is dat alles nat is en daardoor glad. Wat is het hier mooi. Er zijn hier zoveel planten die wij als kamerplanten gebruiken en ook zoveel waar je niet aan moet komen omdat ze giftig zijn. Het is hier echt van de natuur genieten. We zijn op tijd terug om met de truck mee naar beneden te rijden. De gids heeft geregeld dat we voor een prikkie mee mogen als we de chauffeur iets geven. Dat is voor ons natuurlijk geen probleem. Hoe verder we met de truck dalen hoe warmer het geleidelijk wordt. We nemen weer de kippenbus terug naar Granada. Ik blijf me er telkens over verbazen. Standaard heeft de bus 3 personen. 1 chauffeur 1 mannetje die geld op komt halen en 1 die de bagage regelt. Het mannetje schreeuwt waar de bus naar toe gaat en dan remt de bus een klein beetje af. Je moet er dus een beetje inspringen. Als je bagage hebt gooit het andere mannetje die omhoog. Deze klimt vervolgens omhoog om het vast te zetten. Als je eruit moet geef je dat van te voren aan en dan klimt hij al rijdend weer omhoog en als je eruit stapt (springt) krijg je je bagage. En na deze dag met veel kilometers in de benen gaat er een heerlijke vis maaltijd wel in. Je zou zeggen dat we nu goed zouden moeten slapen. Maar helaas, de hostel is te lawaaierig. Toch gaan we er weer vroeg uit want we gaan vandaag naar het natuurreservaat El Chocoyero. We nemen de bus naar Ticuantepe. En vanuit daar moeten we het reservaat zien te vinden. Dus we vragen wat een tuc-tuc kost. Dat vinden we natuurlijk weer te duur. Maar we krijgen een lift van een vriendelijke Nicaraguaan. Hij is hier geboren en werkt in de VS en gaat hier een huis bekijken voor als hij gepensioneerd is. Vanaf de plek waar hij ons afzet moeten we wel een tuc-tuc nemen. Maar ook deze wordt door de lokale bevolking geregeld en dat scheelt aanzienlijk in de prijs. Voor nog geen 3 euro zitten we in een tuc-tuc die ons over een 7 km lange bijna onbegaanbare weg vervoert. We komen langs koffieplantages en ananasplantages. Ik ben blij dat we dit keer niet eigenwijs zijn geweest want aan de weg lijkt geen eind te komen. We komen aan bij Chocoyero. De naam van het park komt van het Nicaraguaans voor parkiet. (Aratinga Strenua). Deze zitten hier heel veel. Maar ook zien we kolibries, de Motmot (Guardabarranco) De nationale vogel van Nicaragua, een slang, vele vlinders een eekhoorn maar de grootste attractie zijn toch wel de parkieten. Als we na een mooie wandeling langs mega bomen aankomen bij een waterval zien we in de wand allemaal gaten. Hier nestelen ze dus. Ze zijn jammer genoeg alleen heel vroeg in de morgen of heel laat in de avond te zien. Het park ligt in een hele mooie omgeving en echt in de Middle of nowhere. Dus hoe komen we hier weer weg. Die tuc-tuc is allang weg. Oke, lopen dan maar. Na ruim 2 km zeggen ze dat op de hoek van een straatje een busstop is. Er staat wel iemand te wachten maar na 45 minuten gewacht te hebben en nog niets voorbij gekomen te zijn gaan we toch maar weer lopen. En wat hebben we een geluk er is een tuc-tuc. Die zet ons bij een bushalte af en die brengt ons weer bij de grote weg. Midden op een rotonde springen we in een bus die ons weer naar Granada brengt. Je moet er wat voor over hebben voor zo'n dagje. Maar het valt me op hoe makkelijk alles gaat. Ze zijn hier allemaal zo behulpzaam en vriendelijk. Je weet helemaal niet wat je overkomt. Ze zijn hier nog helemaal niet bedorven door toeristen of wat dan ook. Het is hier nog rustig en erg mooi. Ook is de temperatuur een stuk aangenamer. Ik snap wel waarom iedereen uiteindelijk hier terug wil komen wonen. Vandaag kunnen we het rustig aan doen. We gaan naar Isla de Ometepe. De boot vertrekt pas om 2 uur. Maar we gaan na het ontbijt toch maar alvast een kaartje halen want hij vaart maar 2x per week. En vol is vol. Daarna lopen we nog wat door de stad en krijgen we onze eerste regenbui op ons dak. Om 1 uur staan we aan de haven. Er gaan best wat mensen op de boot en de bagage wordt op drank gecontroleerd !!. De trip duurt in totaal 4 uur. Dus we hangen, staan, zitten, slapen, lopen en lezen wat. We varen op een van de grootste meren van Latijns Amerika: "Lago de Nicaragua". De oorspronkelijke bewoners (indianen) noemden het Cocibolca, oftewel: de zoete zee. Maar liefst 45 rivieren voeden dit meer en via de San Juan-rivier stroomt het water uit naar de Caraibische zee. In het meer liggen zo'n 400 eilanden. Deze zijn ontstaan na een uitbarsting van de Mombacho vulkaan. Wij gaan naar Isla de Ometepe: in het oude dialect van de lokale indianen betekent dat " tussen twee heuvels". En dat kun je letterlijk nemen. Als we aan komen varen zien we 2 vulkanen. Het zijn de vulkaankonen van de Concepcion en de Madera, waarbij de neerstromende lava de twee konen aan elkaar verbonden heeft. Maar als we eindelijk van de boot stappen is het donker. We vinden een auto die ons naar de hostel wil brengen en wat me meteen opvalt is dat de weg ontzettend slecht is. Volgens mij zijn we 100 jaar in de tijd terug gegaan. Er is ook bijna geen verlichting. Dus ik ben morgen erg benieuwd. Het wordt een vroeg dagje. Om kwart over 5 gaat de wekker want om 6 uur zou de gids er zijn. Deze is een kwartier verlaat maar dat maakt niet uit want ons ontbijt is een half uur verlaat. Blijkbaar ligt het levenstempo een stuk lager hier. Vandaag gaan we de vulkaan Maderas beklimmen. Het wordt een pittige wandeling van ongeveer 8 uur. Deze vulkaan heeft ook nog een kratermeer waarin gezwommen kan worden. Hij is 1394 meter hoog. We beginnen met lopen om 7 uur want we moeten eerst vanaf zee naar het begin punt lopen en we passeren daarbij Petroglyphen (authentieke steengravures) deze duiden erop dat deze vulkaan voor de inheemse bevolking een heilige plaats was. Hij werd Coatlan genoemd (land of the sun) De andere vulkaan Concepcion (1610 meter) werd Mestlitepe genoemd (berg die menstrueert). Hij is dan ook erg actief. De wandeling begint mooi, wel zwaar want het is 6 km omhoog klauteren over rotsen, boomwortels, losse stenen en veel modder. En dat maakt het meteen ook zwaar. We komen onderweg brulapen en capucynerapen tegen. En dan zijn we eindelijk op de top maar het zit ons echt niet mee want het begint te regenen dus het mooie uitzicht op het meer en de andere vulkaan is er gewoon weg niet. En daar kwamen we eigenlijk voor. Nu nog naar beneden naar het kratermeer. Maar we besluiten halverwege om om te draaien en terug naar boven te gaan. Want na een flinke glijpartij is het echt niet meer leuk en het normale pad is al niet meer begaanbaar dus moeten we al een andere route nemen. En omdat het toch geen weer is om te zwemmen en je helemaal niets ziet gaan we weer. Het meer is trouwens pas in 1930 ontdekt. En ik moet zeggen dat ik ook blij ben dat we een gids hebben want ik weet niet meer wat de voorkant of achterkant van de vulkaan is. Je mag trouwens ook niet meer zonder gids naar boven want er zijn hier al een aantal dodelijke ongevallen gebeurt. En als ik aan de afdaling begin snap ik dat helemaal. We nemen een andere route omdat die gemakkelijker is. Ja, ja, als je snel je nek wil breken is het makkelijker. Het pad is gewoon een rivier. Soms zie ik niet eens mijn schoenen meer en het is spekglad. En vaak kun je je nergens aan vasthouden. Daarbij is het pad erg smal. Dit is echt gekkenwerk, en we hebben niet eens een mooi uitzicht gehad. Ik ben echt blij als we weer in de bewoonde wereld komen. Je had ons moeten zien. Helemaal onder de modder. We kunnen eigenlijk met kleren aan onder de douche. Maar dat doen we niet en gaan onze kleren op de ouderwetse manier wassen. Op een stenen wasbord. Dat is hier dus de wasmachine en wij moeten het op dezelfde manier doen. Zo'n dagje maakt hongerig en we bestellen een vissoep en pasta. Die vissoep is echt grappig want er drijven dus echt 2 hele vissen in. Een mooie afsluiting van de dag. En we vallen in slaap met op de achtergrond de zee (althans daar lijkt het op) en de brulapen en kikkers.

Veel groeten en tot snel.