Ban Lung

Vandaag nemen we een mini bus naar Ban lung. Ze zeggen dat deze sneller is dan de bus en dat willen wij wel eens zien. Om 8 uur zitten we klaar en een kwartier later zitten we in de bus maar om half 10 vertrekken we pas echt. De minibus moet eerst vol zitten voordat hij aanrijdt, dus we rijden heel wat rondjes door het dorp en over de markt. De MPV's worden vaak voller gestopt dan toegelaten en dat is bij deze ook. Voorgeschreven zijn 12 personen maar wij zitten er met 18 (incl chauffeur) in en je wil niet weten hoeveel bagage er meegaat. Het kan er allemaal niet in dus met touwen binden ze brommers aan de achterklep met nog dozen en zakken rijst. Binnen hebben we niet veel ruimte. Op de grond staan dozen op elkaar gestapeld en daar moeten wij met de voeten op. Onze knieen zitten in onze neus. De chauffeur begrijpt ook wel dat wij te groot zijn voor dit dus haalt 1 rij dozen weg. Dat scheelt wel wat maar niet veel. Daarbij komt ook nog eens dat er 3 stoelen zijn maar er 4 mensen moeten zitten. Zit je eenmaal dan kom je er ook nooit meer uit. Pff en we zitten hier dus 5 uur in. We weten nu al dat de volgende weer een grote bus wordt, dan maar meer uren onderweg maar dit is voor Paul niet te doen. We zijn op weg naar Banlung in de provincie Ratanakiri. Het ligt erg afgelegen en dat maakt het dan ook erg aantrekkelijk. Het ligt midden in de ongerepte natuur, en ook al zie je ze niet, in de ondoordringbare wouden leven nog wilde tijgers, olifanten en waterbuffels. Ook zijn hier nog primitieve bevolkingsgroepen te vinden. Maar deze oase wordt verschrikkelijk bedreigd door de ontbossing ten behoeve van de rubberplantages, en het asfalteren en verbreden van de wegen. Ze zijn ieder jaar weer opnieuw bezig om na de regentijd de weg begaanbaar te maken. Het is dus niet echt een pretje om hier te reizen. Vaak houdt de weg op en veranderd deze in een stoffige zandweg met heel veel kuilen. Als we dan ook uit het mini busje komen hebben we een blauwe kont, last van onze ruggen en zijn helemaal door elkaar geschud. We lopen naar de hostel: Tree Top. En we verwennen onszelf maar eens, we nemen een bungalow van bamboe en hout met rieten dak voor 12 dollar per nacht. Het ligt er erg mooi tussen de bomen en boven een weelderige vallei. Daarna lopen we het stadje in dat doet denken aan het Wilde Westen. Overal zie je rode grindwegen waarvan stof omhoog waait. 'S avonds eten we in het dorp en raken aan de praat met een fransman. De meeste toeristen hier komen vanuit Laos.
We zijn te kort hier om een echte jungle tocht te gaan maken, wat ook erg aan de prijs is want ook hier moet je weer een officiele gids meenemen die 50 dollar per persoon per dag kost en daarbij komen nog een hoop andere kosten. Dus wij nemen genoegen met watervallen een meer en een zonsondergang op een berg voor 15 dollar per persoon. Daar krijg je een moto driver bij. We stappen dus om half 9 achter op de moto. In Nederland verklaar ik iedereen voor gek als ze geen beschermende kleding dragen en hier stap ik op een 125 cc motor in korte broek en hempje. Goed voor de vorm doen we dan maar een helmpje op. Het is wel een leuk gezicht, Paul kijkt gewoon over het jongentje heen die de motor bestuurd. We beginnen bij de waterval Ka Chahng deze is 10 m hoog en Paul gaat achter het watergordijn wat lekker afkoeld. We rijden door rubberboom plantages. Deze kunnen na 5 jaar rubber produceren en dat gedurende 30 a 35 jaar, daarna wordt het hout gebruikt voor meubels of huizen. En dan komen we aan bij Katieng-waterval. Hier staan reconstructies van vrijgezellen woningen voor mannen en vrouwen die de indianen gebruiken. Er staat een familie huis met een klein heel hoog huisje op palen voor de jongen en een klein huisje op palen voor het meisje. Als een familie een dochter wil uithuwelijken dan wordt er een huisje gebouwd naast het ouderlijk huis, zodat het meisje eventuele kandidaten in alle vrijheid en met alle respect kan ontmoeten. Dit geldt ook voor de jongens. Als er tussen de toekomstige echtgenoten een akkoord wordt bereikt, is dat reden voor een feestje. Er wordt een buffel gedood ten behoeve van het hele dorp en er wordt veel rijstwhiskey gedronken. De echtgenoten moeten vervolgens 2 jaar bij elke familie wonen, daarna bouwen ze hun eigen huis. Zodra een stel is gevormd, wordt het vrijgezellenhuisje afgebroken. Om de waterval te zien moeten we over een wiebelbrug, maar het uitzicht is prachtig. De laatste waterval die we bezoeken is Chha Ong en is de grootste, de rivier, die door een weelderig oerwoud stroomt, stort zich hier 30 m omlaag in een kloof. Het zijn allemaal schilderachtige watervallen en de moeite waard. Dan rijden we door rijstvelden naar het meer Yeak Laom. Dit meer is gelegen in een bijna volmaakt ronde vulkaankrater. Het water is prachtig helder groen en bij helder weer is het helder blauw. Het meer dat 800 m lang is en 50 diep wordt omringt door ongerept woud. We lopen op ons gemak het 3 km lange pad rond het meer. Het is prachtig, kragen van bamboe omranden het meer, weelderige varens groeien uit omgevallen bomen, de weerspiegelingen van wolken scheren over het wateroppervlak en in de late middag stijgt een nevel uit het woud op. Het meer is heilig voor de Tampoun, een bergstam. We zitten hier een tijdje te kijken hoe kleine kinderen vanaf de houtenstijgers het water in plonsen. Vanaf de berg Phom Svay heb je een mooi uitzicht over de golvende, beboste omgeving, vooral aan het einde van de dag. Dus daar gaan we heen om ook de zon onder te zien gaan. Achter de Wat Eisay Patamak gaat een pad naar boven waar we ook een imposante liggende boeddha zien. Deze vervangt een exemplaar dat vernield is door de Rode Khmer. We rijden nog een stukje verder omhoog en komen bij een prachtig uitzicht. Hier zien we de zon onder gaan wat adembenemend is. En dan snel terug naar beneden want hier wil je niet rijden als het donker is.
Vandaag gaan we optimaal genieten van ons hutje. We ontbijten op ons gemak en liggen in de hangmat wat te lezen en genieten van ons uitzicht. Dit is een plek wat nu nog lekker rustig is en nog niet wordt overladen met bezoekers vanwege de slecht bereikbaarheid, maar als dit wordt verbeterd ben ik bang dat het ook weer een te grote plaats wordt. 'S middags lopen we naar de markt en eten we bij verschillende kraampjes om vervolgens op een terrasje te zitten in de schaduw. Hier kijken we op ons gemak naar het dagelijkse leven. Het verschil tussen rijk en arm is echt door heel Cambodja goed te zien. De rijken worden rijker en de armen steeds armer. Dat vertelde onze gids gisteren ook weer. De regering is hier erg corrupt en ze zijn niet blij met deze regering. Maar de verkiezingen zijn geweest en nu moeten ze het er weer 5 jaar mee doen. Veel mensen denken dat het niet eerlijk is gegaan en zijn naar de stad gegaan om te protesteren. Hij vertelde ook dat het voor een boerengezin te duur is om de kinderen te laten studeren. Ze moeten lesgeld betalen, kleedgeld hebben en vaak een kamer huren. Om dit te bekostigen moeten ze dan een buffel of koe verkopen maar deze hebben ze nodig om het land te bewerken. En daarbij komt dat als ze wel gestudeerd hebben de arme geen goede baan krijgen. We zien ook veel jongetjes naar plastice flessen zoeken en blikjes, hier krijgen ze dan weer per kilo geld voor. Verder zien we regelmatig een kar voorbij komen met grote tonnen water. Hier drinken ze dus zelf ook niet uit de kraan, ze kopen het gewoon van de kar die regelmatig langs komt. Het zelfde gebeurt met ijs. Ze hebben hier geen koelkasten (op een enkeling na) en kopen gewoon een stuk ijs van de kar en gebruiken dat om dingen te koelen. Naar gelang je nodig hebt zagen ze een stuk af van de grote blok ijs. En maken ze een smootie dan gaat zo'n stuk ijs door een molen die het fijn maalt. Het leven is eigenlijk vrij simpel in Cambodja. En dan gaan we maar weer vroeg naar bed want het wordt morgen weer een lange reisdag naar Phnom Pehn.
Om 4 uur 's morgens, of beter gezegd 's nachts, worden we wakker van getrommel en later gezang. Dit is een uur eerder dan gepland. Het is een feestdag van een tempel of zo. Pff wat een tijd om een feestje te beginnen. Wij gaan dus maar om 5 uur ontbijten. En om 6 uur worden we weer met de tuktuk naar het busstation gebracht. Ik heb echt nog nooit zo'n rustig busstation gezien. Er staat ook maar 1 bus klaar voor vertrek. Dit is echt een relaxed plaatsje geweest. En ik hoop dat er in de toekomst niet al te veel tourisme komt en het zo blijft. Deze bus vertrekt om half 7 en dat is de eerste die op tijd vertrekt tijdens deze vakantie. Zal hij dan ook een keer op tijd aankomen? We zullen zien, maar de bus is in ieder geval schoner dan de vorige. Maar of dat ook zo blijft vraag ik me af, want als we zien wat er allemaal mee gaat. Er staat een vrouw met een complete huisraad aan de weg. Alle potten en pannen en zelfs de kippen gaan mee. Als de hele familie, inclusief 4 kinderen, zit zijn we een kwartier verder. Langs ons zit een man en die begint eieren te eten, en het afval gooit hij gewoon op de grond. Dat doen er trouwens meer in de bus dus ik vind het niet vreemd dat die bussen binnen de korste keren smerig zijn. Het verbaast me dan ook niets dat er een muis over mijn been loopt. En als we dan ook nog eens stoppen bij een eet gelegenheid die gefrituurde spinnen en sprinkhanen verkoopt heb ik het wel even gehad. Gelukkig is het uitzicht wel erg mooi. Het veranderd van berggebied met erg slechte wegen naar vlakke land met heel veel rijstvelden. Ook rijden we weer langs Tonle Sap. Dit meer maakt van sommige stukken land gewoon eilandjes in de regentijd. Het is echt prachig om die woningen in het water te zien. Dan rijden we Phnom Penh binnen, en dit ook nog binnen de aangegeven tijd. We hebben nu 11 uur in de bus gezeten voor 11 dollar per persoon, en we hadden er op gerekend dat het een langere tocht zou worden. Hoe ze hier de route uitstippelen weet ik niet maar deze heeft in ieder geval geen omweg genomen zoals onze eerst busschauffeur. Dat het een mega drukke stad is merken we als we in de file vast komen te staan. Maar gelukkig mogen we al snel uitstappen en worden we weer overladen met tuktuks die ons natuurlijk overal naartoe willen brengen. Na af gedongen te hebben gaan we op weg naar onze hostel. Daar eten we wat en gaan dan naar onze kamer om uit te rusten. Maar dat we in de grote stad zitten waar iedere meter wordt benut merk je hier echt goed. Onze hostel is een doolhof van smalle paadjes en we kunnen er zelfs met onze rugzakken niet door. Het is in de hoogte gebouwd en volgens mij bouwen ze in ieder hoekje wat kan nog een kamertje erbij. De kamer is niet veel maar wel schoon dus voor ons goed genoeg. Morgen gaan we Phnom Penh bezichtigen dus zullen weinig op de kamer zijn.
Tot snel....