Gastgezinnen

Vandaag dus geen mora mora (rustig rustig). We vertrekken al vroeg en na een korte stop bij een prachtige waterval rijden we door naar Fianarantsoa. Dit betekent: Hier waar men het goede leert. Er is dan ook een universiteit. Dit is ook het centrum van de Betsileo bevolking van het land. Er zijn 18 erkende bevolkingsgroepen. Iedere bevolkingsgroep hecht zeer veel waarde aan het behoud van haar eigen cultuur. En dat is niet altijd zonder de nodige conflicten verlopen. De kustbewoners, de Cotiers, bv voelen zich door de Merina, de mensen van de hoogvlakte die afstammen van de Indonesisch-Maleisisch immigranten, onderdrukt. Ze zijn in hun ogen rijker, beter opgeleid en hebben samen met de Betsileo de politiek in handen. De spanningen tussen beide groeperingen loopt regelmatig hoog op. Hoewel de bewoners van de grote steden steeds meer kiezen voor een westerse levensstijl, leven de meeste mensen op het platteland nog volgens oude tradities en rituelen. De familie staat centraal. Ouderen dien je te gehoorzamen en te respecteren. Grootouders, ouders, kinderen en kleinkinderen wonen samen in een huis. De kinderen worden gezamenlijk opgevoed. Wij gaan vandaag dus bekijken hoe de Betsileo woont. We wandelen vanaf de bovenstad naar het platteland en lopen door de Sawa's van dorp naar dorp. Ieder dorp staat voor een familie. En ieder familie helpt elkaar ook bij de landbouw. Het is een erg mooie wandeling die soms erg stijl naar beneden gaat. In een dorpje aangekomen zijn ze net bezig met een bruiloft. Maar wij krijgen alle aandacht en het bruidspaar niet meer. Hier gaan we ook bij de lokale bevolking eten. We gaan naar binnen. Het is een typisch hoog huisje. Met onder plek voor de dieren en op de eerste verdieping leven de mensen. De bovenste verdieping is de keuken. Ze hebben geen schoorsteen maar 2 ramen tegenover elkaar. De rook trekt door het dak wat van gedroogd gras is en dat dood de beestjes in het gras zodat het 30 jaar mee kan. We krijgen een heerlijke lunch voorgeschoteld wat bestaat uit rijst, groente, tomaat/ui en zebu. Na een balanserende wandeling over de sawa dijkjes worden we weer opgepikt door de bus. Deze brengt ons naar Ambalavao. Hier wordt het beroemde Antaimoropapier gemaakt, met verse bloemen erin. Helaas is het fabriekje dicht dus kunnen we niet zien hoe het wordt gemaakt. In deze omgeving zie je ook erg veel Indiase koeien (zebu's) lopen met hun herders. Hier worden wekelijks zebumarkten gehouden. Niet ver van Ambalavao gaan de deuren van de lokale bevolking letterlijk voor ons open. We hebben al heel wat dorpjes voorbij gereden maar nu gaan we dus zelf vanavond bij de mensen thuis slapen. Het dorpje ligt in een prachtige omgeving en we worden hartelijk ontvangen. We krijgen een kamer toegewezen bij een familie. Het is allemaal erg eenvoudig. Van matrassen kun je eigenlijk niet spreken want je voelt de planken en de wc en douche zijn 2 hokjes buiten. Bij de douche staan 2 emmers. 1 met kokend water en 1 met koud water. Deze 2 moet je mengen en dat over je heen gooien. Ik kan je wel zeggen dat het mengen alleen al niet meevalt. Verder is er geen elektriciteit en aangezien we op de 1e verdieping slapen wordt het vannacht nog een spannende tocht naar de wc. Maar ik vind het prachtig. Dit is echt een unieke gelegenheid om kennis te maken met het leven in de dorpjes zelf. Ook 's avonds krijgen we weer een heerlijke maaltijd voorgeschoteld en wordt er voor ons nog gedanst en gezongen en later op de avond is er een disco. Het moet even op gang komen maar dan staat het hele dorp te swingen. En dan de zoektocht naar ons huisje in het donker......

Tot de volgende keer.